Listy

Wiecie, że wiele lat temu, gdy dopiero wprowadzano internet i pocztę elektroniczną polscy studenci informatyki proponowali na e-mail polska nazwę "listel" - list el.ektroniczny. nazwa sie nie przyjęła, szkoda. Czy jeszcze ktoś pisze normalne listy, na papierze listowym? To jest (i dla mnie zawsze była) pewna celebra. Trzeba było zadać sobie trochę trudu , mieć ten papier listowy albo chociażby czysta mowa kartkę papieru, trzeba było przemyśleć, co sie chce napisać, bo przecież pisało się ręcznie i nie wypadało skreślać i poprawiać, w końcu trzeba było mieć znaczek i kopertę ( czyli wydać parę groszy, teraz to już są ciężkie złotówki) i znaleźć trochę czasu, żeby napisany list wrzucić do skrzynki (czy współczesne dzieci wiedzą co to). A potem, gdy korespondencja była intensywna, trzeba było poczekać kilka dni na odpowiedź (w Polsce) albo nawet kilka tygodni (gdy pisaliśmy za granicę). To czekanie miało swój rytm i swój urok. W czasach studenckich regularnie pisałam listy do przyjaciółki, która wyjechała na studia do stolicy. To był i tak najszybszy sposób kontaktu, przecież nie wszyscy mieli w domach telefony (wtedy tylko stacjonarne Tepsy), a na kwaterach studenckich najczęściej ich nie było. O komórkach wtedy w Polsce jeszcze nie słyszano (środek lat 70-tych).
 A teraz? Wydawało by się, że nic prostszego napisać mail, jak dawne listy, prywatny, do bliskich znajomych - osobisty. W tym liście to, co i w dawnych listach: trochę o swoich sprawach, czasem pytania o radę, o zdanie, zwykle pytania, co słychać u odbiorcy.
I proszę mi powiedzieć, czy jest jakaś etykieta mailowa? Zawsze mi się wydawało, że na list należy odpowiedzieć, a to znaczy nie tylko napisać swój monolog, ale też odnieść się do pytań i spraw poruszonych w mailu nadawcy. Inaczej - po co pisywać do kogoś? W końcu są jeszcze blogi ;) można, jak ktoś potrzebuje, pisać o wszystkim, absolutnie o wszystkim, i nawet nie specjalnie dbać o to, czy ktoś komentuje, czy nie (można nawet nie mieć opcji komentarza). Ja rozumiem, że nie zawsze ma się czas i ochotę odpowiedzieć na mail zaraz po jego przeczytaniu. Ale ile czasu można czekać na odpowiedź? Zwłaszcza, gdy zada się konkretne pytania dotyczące bieżącej sprawy? Gdy czekam daremnie jest mi po prostu przykro.
Bo ja ciągle się dziwię ( a powinnam już zmądrzeć na stare lata), że ludzie, nawet znajomi, postępują inaczej, niż bym się spodziewała. Gdy ktoś nie odpowiada mi na np. trzeci list, to myślę sobie, że nie ma głowy do pisania i że nie ma też ochoty mną sobie tej głowy zawracać (wiem, wiem, odzywa się we mnie rozpieszczona jedynaczka). I jeżeli sytuacja pozostaje niewyjaśniona (bo przecież są i inne komunikatory, sms-y, czy choćby bezpośrednie telefony), to z bólem serca (a czasem i bez bólu) znajomość przechodzi do historii.  Nie chcę i nie będę się narzucać. Są sytuacje wyjątkowe, o których wiem. Wtedy mam "zielone światło" na pisanie listów i nie oczekuję odpowiedzi w jakimś wymiernym czasie. A odpowiedź przyjdzie, gdy to będzie możliwe. Ale to są wyjątki, nie norma.
Tak mnie naszło, bo cierpliwość (nie tylko do listów) gdzieś mi się zapodziała.
A poza tym jest znów pięknie i tylko wody ciągle u nas za mało, bo deszcz dżdżył, a nie padał.