Maju, cóż zobaczymy dziś?

Tytuł, to takie moje pierwsze skojarzenie ;)
A że maj się już zaczął, to i ja zapragnęłam ruszyć się, gdziekolwiek, z mojego obejścia. Bo ileż można siedzieć w domu i w ogrodzie w długi weekend (szczególnie, że goście byli w pierwszą sobotę i będą jutro). Dziś święto. Takie trochę nieokreślone, z pewnością państwowe, ale też i kościelne. W każdym razie też zapragnęłam mieć święto, bez codziennych obowiązków.
No to zaproponowałam obiad na wyjeździe. Jak wiecie mieszkam wśród pół , "w środku niczego", a raczej w centrum dawnego państwa Piastów. W niewielkiej odległości od naszej wsi można napotkać zabytki sprzed  przeszło ery i wszystkich kolejnych stuleci. 18 km od nas  znajduje się Giecz - dawne gniazdo rodu Piastów, teraz muzeum - skansen archeologiczny.  Niecałe 20 km mam do Lednicy, ponoć Chrzcielnicy Polski (takie napisy widnieją na przyporach wiaduktów na A5 w mojej okolicy), do Gniezna tylko 32 km. W pobliskich miasteczkach Kostrzynie i Pobiedziskach stoją gotyckie kościółki z (odpowiednio) XV i XII wieku. We wsiach sąsiednich, także w mojej wiosce są drewniane kościółki z XVIII wieku i pałace i dwory ziemiańskie z XVII-XIX wieku.  W sumie ciekawa okolica (nie takie "nic"). Restauracji w naszej wsi nie ma, chociaż stoi bardzo dobrze zachowany budynek dawnej karczmy - naprzeciw kościoła, oczywiście. Do restauracji zwykle jechaliśmy do Miasteczka. Ale dziś chcieliśmy przetestować nowe miejsce. Widziałam reklamy zajazdu w malutkiej wsi na uboczu, z dala od głównych dróg. Byłam prawie pewna, że albo restauracja będzie nieczynna, albo zarezerwowana na imprezę rodzinną. I rzeczywiście - stoły pięknie udekorowane, a kuchnia dla indywidualnych konsumentów zamknięta. Trudno, imprezy zamknięte dają lokalowi zarobić. Pojechaliśmy dalej, czyli bliżej Miasta. I trafiliśmy do restauracji, w której imprez zamkniętych nie organizują, nie muszą;). Tę restaurację znam z widzenia. Ma długą tradycję. Gdy zaczynaliśmy jeździć na budowę naszego domu, 20 lat temu, to mijaliśmy ten lokal : "Bambaryła" ?? Cóż to za nazwa? Dziwna, żeby nie rzec dziwaczna. I jakoś nigdy dotąd nie było okazji, żeby tam wstąpić i żeby się zatrzymać. Teraz w końcu nadarzyła się okazja. Obiadek był smaczny i szybko podany (zrazy wołowe z pyzami i modrą kapustą, danie wręcz kultowe, dla Mojego, a dla mnie smażony sandacz z zestawem surówek, pycha).
A ta ciekawa miejscowość to Tulce. Teraz prawie na granicy Poznania. Dawniej na starym trakcie z Poznania do Środy. Ale dopóki mieszkałam na przeciwległym krańcu miasta i nie miałam działki budowlanej z tej strony, to nie słyszałam o Tulcach. A ponoć tutejszy kościółek, pod wezwaniem Narodzenia NMP,  Sanktuarium Maryjne, jest znanym miejscem kultu. Jak przeczytałam na stronie parafii tuleckiej   kościółek  w stylu późnoromańskim, z palonej cegły powstał w XVI wieku, a parafia tulecka istniała w miejscowości już w XII wieku, był tu wtedy kościół drewniany.

 

 Najcenniejszym zabytkiem jest drewniana rzeźba matki Boskiej z Dzieciątkiem, z ok. 1500 roku, z drewna lipowego polichromowana. Stoi w głównym ołtarzu (piękny i wielki barokowy ołtarz, zajmuje całą szerokość nawy, tego jednonawowego kościółka), w specjalnej wnęce pośrodku ołtarza. .

 

(zdjęcie z internetu) 

Miałam szczęście, zaglądając do kościółka. Z okazji święta rzeźba była odsłonięta, na co dzień jest przysłonięta obrazem, przedstawiającym rzeźbę (przeczytałam, że obraz namalowano w Poznaniu w początkach lat 60-tych).  Nie zrobiłam zdjęcia wnętrza, bo kilka osób stało na środku kościoła, czekając na spowiedź (bo kościółek malutki i ciasny), nie wypadało robić im zdjęcia.

Pogoda nie sprzyjała spacerom, chociaż słonko wyszło na chwilę zza chmur. Obeszliśmy kościół naokoło, Mój sprawdził, czy są w pobliskim księżym stawie ryby (nie było)  i wróciliśmy do auta i do domu.

A w domu, z okazji święta miałam do podwieczorku ciasteczka.
Upiekłam je wczoraj wieczorem. Ponoć najprostsze z ciastek (tak twierdziła 90 -letnia znajoma mamy, przynosząc jej te własnoręcznie upieczone rożki).
Mówiła: tyle samo sera-twarogu, tyle samo tłuszczu (masła, margaryny), tyle samo mąki. Wygnieść, wywałkować, wykrawać, dodać dżemu, zlepić, upiec, posypać cukrem pudrem. Gotowe.
Wzięłam wszystkiego po 200g (przyznam się, że masła wzięłam tylko 150g) i po wygnieceniu ciasta wstawiłam na 2 godziny do lodówki, dopiero potem wałkowałam i wykrawałam, szklanką, jak na pierogi, a można z kwadratów robić trójkątne rożki, jak kto chce.

Od wczoraj do podwieczorku została ich tylko połowa. I pomyśleć, że wszystkie wykrawałam tą samą szklanką? ;)