Wszystkim miłym odwiedzającym składam najserdeczniejsze życzenia zdrowych, spokojnych, rodzinnych, ciepłych Świąt Bożego Narodzenia!!!
Zaczął się słotny czas. Jeszcze ostatnie złote liście czekają na silniejszy podmuch wiatru. W lasach i podmiejskich parkach leży gruba warstwa tych liści już opadłych. Na dworze szaro buro i ponuro. I do tego mokro. Nie lubię listopada. Nie lubię szarego dnia.
W święto 11 listopada świeciło słońce, było dość ciepło, ładny dzień na spacer z dala od miasta.
Już od początku listopada trwa w Poznaniu i Wielkopolsce rogalowy czas. Zbliża się święto Marcina. U nas "od zawsze" w Marcina - 11 listopada, jada się rogale Świętomarcińskie. Dla mnie będą to zawsze rogale Marcińskie, tak nazywały się one w czasach mojego dzieciństwa. Wtedy 11 listopada nie był świętem państwowym, a święci byli "niesłuszni". Ale w Poznaniu tego dnia (i tylko tego) wszędzie sprzedawano rogale Marcińskie, w sklepach spożywczych, w kawiarniach na wynos, w piekarniach. Czekało się cały rok na ten jeden dzień łasuchowania.
Jest w Poznaniu ulica Święty Marcin (tak właśnie, nie Św. Marcina), jedna z głównych ulic centrum. 11 Listopada, od "nowych" czasów, od lat dziewięćdziesiątych XX wieku, na tej właśnie ulicy, w południe, poznaniacy witają Świętego Marcina na białym koniu i oddają mu klucze do miasta :) To nasze lokalne święto ulicy Święty Marcin. Wzdłuż ulicy stoją niezliczone stoiska z rogalami Świętomarcińskimi, przede wszystkim. Trwa prawdziwy festiwal rogali. A wieczorem dla mieszkańców organizowany jest pokaz fajerwerków, często połączony z muzyką i widowiskiem "światło i dźwięk".
Rogale Świętomarcińskie, to nazwa zastrzeżona. To produkt regionalny, chroniony prawem Unii Europejskiej. Aby rogal mógł się nazywać świętomarcińskim musi być wypiekany według specjalnej receptury i w specyficzny sposób , a każda cukiernia, która chce używać tej nazwy musi uzyskać certyfikat autentyczności. Przede wszystkim rogale muszą ważyć nie mniej niż 200g, mają być zrobione z ciasta półfrancuskiego (z drożdżami), nadzienie powinno być z białego maku z bakaliami (czasem jest mak niebieski, wtedy są tańsze), muszą mieć oczywiście kształt rogala , zwykle są polane lukrem i zawsze posypane orzechami, dowolnymi. Ich smak nie zmienił się od XIX wieku, kiedy to zaczęto wypiekać te rogale na święto Marcina. Ja kocham ten smak :)
Co roku rogale są coraz droższe. Ale takich cen, jak w tym roku, to jeszcze nie widziałam. Ceny szybują! Jakiś tydzień temu kupiłam w poznańskim Aldim rogala za 6 zł (zwykle rogale kupuje się na wagę, nie na sztuki). Myślę sobie, "cóż, 5 sztuk średnio na kilogram, to tylko 30 zł /kg, tanio". Ale to był Aldi, tani sklep, a rogale miały mało nadzienia. Dziś weszłam do dwóch cukierni w małym miasteczku. W renomowanej miasteczkowej cukierni kupiłam 2 rogale za przeszło 17 zł (43 zł/ kg). Uff, nietanio. Ale to są certyfikowane rogale, najlepszej jakości. Do Marcina jeszcze parę dni, muszę wypróbować, gdzie warto kupić te świąteczne rogale (już dziś zaczęłam degustację) ;) W kolejnej cukierni rogali nie kupiłam, cena za kg - 49,99, czyli 50 zł! Było pusto, żadnych klientów, no nie dziwię się. Takiej ceny się nie spodziewałam. Jako nieodrodna poznanianka, która "każdy grosz potrafi przeliczyć dwa razy, nim go wyda w obce ręce" (tak opisuje przedwojennych poznaniaków Ryszard Ćwirlej w swoich poznańskich kryminałach retro), uznałam, że jest jakaś granica mojego łakomstwa, granica finansowa.
Weszłam po sąsiedzku do Dino, a tu rogale, może mniejsze niż 200g, ale jak najbardziej marcińskie. I za tanie pieniądze. Bardzo smaczne, spróbowałam, mają ten smak, co trzeba ;) I nadzienie z białego maku. Można się czepiać, że zamiast orzechów włoskich, czy migdałów, mają fistaszki na lukrze. Ale przez wiele lat fistaszki były głównymi orzechami na rogalach marcińskich (zwłaszcza w tamtych czasach).
Z rogalami trzeba uważać, są bardzo kaloryczne ;) Ale jak tu sobie odmówić takiej przyjemności raz do roku? I chociaż w niektórych cukierniach można kupić rogale przez cały rok, to na imieniny Marcina są ona najsmaczniejsze :)
Te rogale z większą ilością lukru są posypane orzechami włoskimi, te nico drobniejsze - orzechami arachidowymi. Obie wersje równie smaczne :)
Z okolic Morąga trzeba było wrócić w okolice Poznania. To przeszło 270 km (jadąc najkrótszą z tras). Ale kto emerytom zabroni wybierać dłuższe, okrężne trasy?
A ja miałam takie niezrealizowane życzenie - zobaczyć zamek w Kwidzynie. Czytałam kiedyś kryminał -retro dziejący się w przedwojennym, pruskim Marienwerder, czyli Kwidzynie właśnie (autor Krzysztof Bochus, tytułu powieści nie pamiętam). Jedną z głównych "bohaterek" była katedra w tym mieście. Opis miasta zrobił na mnie tak duże wrażenie, że chciałam choćby rzucić na nie okiem.
I faktycznie, rzuciłam ;) Pojechaliśmy prosto do katedry - Konkatedry (cokolwiek to znaczy) i Zamku. Nie wiedziałam, że zamek i katedra, to właściwie jedna budowla.
Nie da się obejść samej katedry, trzeba obejść i zamek. A zdjęcia zamku widziałam wcześniej w internecie. Zafascynowało mnie Gdanisko, niezwykła wieża, ustępowa, czyli dawna latryna ;)
Pierwszy rzut oka.
Gdanisko, zamek i katedra.
Złota jesień nie trwała w tym roku zbyt długo. I nie było to typowe babie lato, z temperaturami zbliżonymi do letnich. Niestety, było chłodno, a w nocy nawet mroźnie.
Ale liczy się słońce i jego pozytywny wpływ na nasze samopoczucie.
Jeszcze w zeszłym tygodniu było słonecznie. Wykorzystałam te ponoć ostatnie piękne dni października (tak, tak, podobno do końca miesiąca ma być ogólnie szaro buro, chłodnawo i mokro) i pojechałam z Moim na Mazury. A może na Warmię? Na pewno do województwa warmińsko -mazurskiego. Sprawdziłam, gdzie Warmia, gdzie Mazury i okazało się, że Morąg, w pobliżu którego mieliśmy bazę, to historyczne Prusy Górne, ale na granicy z Warmią, historyczną krainą, której stolicą jest Olsztyn.
Jak zwał, tak zwał. Najważniejsze, że za każdym zakrętem było jezioro albo nawet dwa, po jednym po obu stronach szosy. I że nasz hotel leżał nad samym jeziorem, o dziwnej, niepolskiej nazwie - Narie.
To już prawie miesiąc, jak wróciłam z tego niezapomnianego wyjazdu.
Salzburg nie bez powodu uchodzi za jedną z najczęściej odwiedzanych miejscowości Austrii. Z historią, liczącą prawie 2 tysiące lat, pięknie położony na wzgórzach nad rzeką Salzach, z cennymi zabytkami architektury i kultury, ze Starym Miastem wpisanym w 1996 roku na listę dziedzictwa UNESCO.
To wizytówka Salzburga: widok na twierdzę Hohensalzburg i Stare miasto (ta kopuła, to katedra), z góry Kapucynów.
Wspięłam sie na tę górę, żeby podziwiać te widoki i żeby zrobić zdjęcia tej najstarszej części miasta.
Po drodze mijałam barokowe stacje Drogi Krzyżowej.
Stare centrum, to wąskie uliczki z wysokimi domami bogatych mieszczan z czasów renesansu i baroku.
Domy wciśnięte między skały, otaczające centrum.
Sławny dom , w którym urodził się najsłynniejszy mieszkaniec Salzburga - Wolfgang Amadeusz Mozart. W samym centrum najsłynniejszej ulicy Starówki Getreidegasse.
Ciasno.
Ale są też szersze place na starówce. Tu Marktplatz, z widokiem na Katedrę.
I tak, jak w Wiedniu można przejechać się dorożką :)
A tu widok z mostu pieszego na starówkę. Jak widzicie, wielu zakochanych zapięło tu swoje kłódki.
Po drugiej stronie rzeki, poza starym centrum znajduje się pałac Mirabell z pięknymi ogrodami.
Władcami miasta przez wieki byli arcybiskupi. Jeden z nich (Wolf Dietrich) w 1606 roku zbudował ten pałac, zwany wtedy Altenau, dla miłości swego życia i matki ich 15 nieślubnych dzieci - Salome Alt :)) To były czasy, to były obyczaje ;). Po jego śmierci kolejny arcybiskup zmienił nazwę pałacu na Mirabell.
Po Salzburgu, oprócz autobusów jeżdżą też miejskie trolejbusy :) To niezbyt częsty środek transportu miejskiego .
A jeszcze dla statystyki: Salzburg , to czwarte pod względem liczby mieszkańców miasto Austrii, liczy (zaledwie) niecałe 150 tys.
Okolice Salzburga, to już Alpy i piękne miasteczka, góry i górskie jeziora.
Centrum miasteczka. Czyściutko, kolorowo i pusto (po sezonie).
Wracając już do domu zapragnęłam poczuć się, jak "pani na zamku".
Zanocowaliśmy w średniowiecznym zamku, który swój dawny zamkowy charakter odzyskał dopiero w latach dziewięćdziesiątych XXw. dawniej było tam "Enerdowo", czyli nikt się takimi starymi zapuszczonymi prawie ruinami nie przejmował.
A miejsce jest niezwykłe. To Zamek Schkopau koło Merseburga, a Merseburg leży między Halle i Lipskiem.
Wjazd do zamku.
Widok od strony parku.
Rozległy dziedziniec.
Widok z wieży zamkowej.
A to owa wieża, średniowieczna.
Widzicie ten "dym", parę wodną w tle? To też niezwykłość tego zamku. Leży w jednej z najbardziej zindustrializowanych części wschodnich Niemiec. Po sąsiedzku jest kombinat petrochemiczny Leuna, a właśnie "w tle" elektrownia Schkopau.
Widoki z wieży zamkowej są interesujące.
I co by nie mówić o niemieckiej kuchni, ta w restauracji zamkowej była wyśmienita :)
Tak oto zakończyliśmy nasza wakacyjną zagraniczną przygodę.
