Włoskie ciastka

Cantucci, cantuccini (czyli małe cantucci) włoskie - toskańskie ciastka z migdałami.  Zauważyłam je ostatnio w którymś z marketów.  Od razu przypomniała mi się Toskania i moja czerwcowa wycieczka. Usiadłam na "koronie" Campo, czyli na wyższej części rynku , w Sienie, w ogródku restauracyjnym, z widokiem na Ratusz i plac w kształcie muszli (lub płaskiej misy) i zamówiłam sobie toskański jedzenie na lunch, taki gotowy zestaw: duszone kwiaty cukinii, nadziewane serem owczym, do tego "bruschette", czyli małe kromki podpieczonego chlebka pszennego z masłem czosnkowym, a na deser (chyba) cantucci z Vin Santo. Tak pięknie to brzmiało. A co mi tam, raz się żyje. I czy jeszcze kiedyś będzie mi dane siedzieć w toskańskim słońcu na sieneńskim campo i popijać Vin Santo? A że nie do końca wiedziałam, co mi zaserwują? Byłam przekonana, że nie pożałuję. I faktycznie, wszystko było bardzo smaczne, chociaż kwiaty cukinii są jednak dość małe, kwiaty dyni byłyby chyba większe, dobrego rzadko za wiele. Cantucci znałam z poprzedniego pobytu w Toskanii, ale ... znałam wtedy smak ciastek, nie bardzo wiedząc, jak się nazywają (częstowałam się nimi podczas śniadań w hotelu), mniej więcej wiedziałam, czego oczekiwać. Cantucci okazały się twarde, naprawdę twarde, więc popijałam je vin santo. A to wino okazało się winem słodkim, nawet bardzo słodkim i oczywiście mocnym (16 % alkoholu). Chętniej wypiłabym do tych ciastek kawę, ale nie było jej w zestawie. A jakoś nie pasowało mi popijać wina kawą. No i zapamiętałam te cantucci, smaczne, słodkie, pełne migdałów ciastka. I jak je u nas zobaczyłam, to z radością kupiłam. I bardzo szybko zjedliśmy je do południowych i popołudniowych kawek. Gdzieś w w moich książkach z przepisami cukierniczymi (czy to nadal książka kucharska?) natknęłam się na "cantuccini". Jeśli Mojemu tak zasmakowały, to sprawdzę swoje umiejętności i zrobię domowe cantuccini.  Okazało się, że przepis jest bardzo prosty i wykonanie szybkie, łatwizna. Tylko migdały są potrzebne (też nie majątek 100g), trzeba je zblanszować (albo kupić już gotowe białe), połowę z nich posiekać. Do tego dodaje się 250 g maki, 150 g cukru (piszą, że trzcinowego, ale to nie robi wielkiej różnicy w smaku czy kolorze), 5 g proszku do pieczenia, 2 całe jajka, skórka otarta z całej cytryny i to wszystko się miesza i wyrabia ciasto. Potem formuje sie wałek z ciasta (na cantucci grubszy, na cantuccini cieńszy, ok. 4 cm średnicy). To się piecze na blasze (ja piekłam w dwóch kawałkach) pół godziny w 170-180st.C, po tym czasie wyjmuje sie wałek i ostrym nożem kroi poprzecznie na kawałki ok 1.5 cm grubości. i znów wstawia się do pieca te kawałki na blasze i podsusza po 10 min z każdej strony w 160 st. (trzeba wyjąc blachę i ciastka odwrócić na drugą stronę). To jedyny "kłopot", zupełnie minimalny. Potem ciastka można dłuższy czas przechowywać w puszce, słoiku, nic się nie dzieje. Mnie udały się nad podziw. Tylko miały być cantuccini, a wyszły cantucci. Teraz wiem, że ciasto sporo rośnie na blasze i wałek muszę robić cieńszy.
A że nie jest to ciasto wielkanocne? Może będzie?  U mnie będzie. Jeśli doczeka ;

)