Bułeczki

Nadal kopiuję stary blog, jestem "zajęta". Już tylko niecałe 200 wpisów mi zostało. Już wiem, że zdążę. Kopiuję świadomie, czyli przy okazji czytam wpisy i komentarze. Trafiłam wczoraj wieczorem na wpis o drożdżowych wypiekach i komentarz jednej z was (Danusi). Danusia w komentarzu podała przepis na bułeczki drożdżowe z nadzieniem owocowym. Przypomniałam sobie ten smak (bo oczywiście zaraz wypróbowałam wtedy ten przepis). Tak zatęskniłam za tymi bułeczkami, takiego mi narobiły apetytu, że dziś od rana zaraz po śniadaniu rzuciłam się je robić. Po prostu musiałam je mieć. Nie przepadam za robieniem ciast na drożdżach. Jak dla mnie to za długo trwa. To nastawianie drożdży, to wyrabianie, znów czekanie, a potem jeszcze, w przypadku bułeczek, rogalików - formowanie. Uff. Ja nie kocham długiego przebywania w kuchni (bo robię wszystko na stojąco i potem mi kręgosłup "pęka"). Ale jestem okropnym łasuchem i dla przyjemności podniebienia "poświęcę się". Dziś upieczenie bułeczek zajęło mi 1,5 godziny - od nastawienia drożdży, po wyjęcie gotowych babeczek z pieca (no i jak one się piekły, to teoretycznie mogłam już usiąść, ale wolałam posprzątać po robocie). Na południowa kawkę już były :)
Teraz mogę trochę poczytać. Bo dziś mam leniwy dzień, nigdzie nie wychodzę i tylko jeszcze przygotowanie obiadu przede mną. A po południu, na podwieczorek znów bułeczki :)  I niecierpliwie czekam na wiosnę, bo jak za długo potrwa ta zima, a ja będę sobie tak co chwilę dogadzać, to w drzwiach się nie zmieszczę po tej zimie;)  A co tam, nie będę odmawiała sobie tej przyjemności. Podobno nasz mózg dokładnie reguluje to, co mamy jeść. "Puste" kalorie dla mózgu wcale nie sa puste. Mózg łaknie cukru, odżywia się nim. Gdy zastąpimy cukier słodzikiem, to oszukamy tylko kubki smakowe. Mózg nie da się oszukać i "zażyczy" sobie brakujących kalorii w postaci większej ilości węglowodanów, tłuszczów , białek (mózg kocha też tłuszcz, podobno).  Gdy mózg nie otrzyma 'swojej" porcji energii zmienia nam nastrój. Chodzimy smutni, rozdrażnieni, nieszczęśliwi (próbowałam zrezygnować z cukru, przez 3 tygodnie byłam bliska depresji). To co ja mam walczyć z naturą? Nie zamierzam. Dawno temu, na moje opory przed kolejnym ciastkiem, moja stara ciocia powiedziała " jedz, jeśli masz ochotę, przyjemność jedzenia jest jedną z niewielu, które nam zostają na stare lata". No więc robię sobie tę przyjemność na stare lata.:)

  Smacznego!