Płynąc Renem

 

Naszą podróż nad Ren rozpoczęliśmy od noclegu w Bambergu. Już jesienią zeszłego roku, wracając z Alzacji, zatrzymaliśmy się tutaj. Teraz, późną wiosną, było jeszcze piękniej. Wszystko intensywnie zielone, bujne, kwitnące. A zieleni i wody w Bambergu jest naprawdę sporo.

Nasz rejs statkiem po Renie rozpoczęliśmy, jak poprzednio, w Strasburgu. Jednak tym razem nie zwiedzaliśmy miasta, nie było czasu. No i padał deszcz. Teraz płynęliśmy na północ, z biegiem rzeki , do Koblencji, 300 km w jedną stronę (i tyle samo z powrotem) 😊

Nic nie poradzę na to, że stale porównywałam ten rejs z tym zeszłorocznym. I wszystko było jakby nieco gorzej. Bo i kajuta mniejsza, i jedzenie jakby mniej wykwintne, no i zdecydowanie mniej zwiedzania, a i pogoda nie bardzo późnowiosenna (mało słońca i dość chłodno, jak na  koniec maja), do tego jeszcze drożej, niż w zeszłym październiku (fakt, zrobiliśmy statkiem wielokrotnie dłuższą trasę). Ale wycieczka była odprężająca, dla leniuchów (i emerytów: cały statek pełen grup emeryckich z Francji i Włoch, takie towarzystwo nie nastraja radośnie, to byli bardzo starzy ludzie).

Statek nazywał się "La Boheme". Był mniejszy, niż zeszłoroczny "Bethoven" (wciąż te porównania).

Tak sobie płynęliśmy do Koblencji przez pół dnia (i całą noc), mijając po drodze małe miasteczka w "romantycznej" dolinie Renu. W międzyczasie mieliśmy "zajęcia świetlicowe" w longue barze (np. konkurs melodii filmowych) i lunch (dejeuner), czyli w zasadzie obiadek trzydaniowy, w południe.

Po południu  Koblencja przywitała nas burzą  i potem zachmurzonym niebem. Wyszliśmy na spacer z przewodnikiem, z grupą, zwiedzać miasto. Ale po pierwszym spotkaniu z Koblencją,  nie rozumiejąc nic z tego, co mówił przewodnik (po francusku nie gadamy) poszliśmy sami zobaczyć stare centrum. Biedna Koblencja! Miasto z wielowiekową historią (1200 lat miasta) została w czasie II Wojny zniszczona w 80 %! Przez samoloty brytyjskie. No cóż, kto mieczem wojuje... Najważniejsze historyczne budowle zostały skrupulatnie odbudowane, jak np. Bazylika św. Kastora.

Romański kościół z 1200 roku, odbudowany pieczołowicie po zniszczeniach wojennych. To  miejsce szczególne w historii nie tylko Koblencji, ale Europy i świata (a w tamtych czasach Europa, to był " cały" świat dla Europejczyków). Na tym miejscu w IX wieku stał inny kościół, w którym w 843 roku wynegocjowano i podpisano Kontrakt z Verdun, o podziale imperium frankońskiego.  W 2002 roku Bazylika św. Kastora została wpisana na listę dziedzictwa UNESCO.

Tu fragment Ratusza.

Tu Ratusz od strony placu Jezuickiego (i dawny kościół jezuitów, zabytkowa odbudowana fasada, wnętrze ultra nowoczesne, ale dla mnie nic szczególnego).

Tu panorama Koblencji z wody (ze statku). Widać kolejny (odbudowany) zabytek z XIII wieku - romański kościół św. Floriana.

To Stary Zamek- obecnie są tu biblioteki i archiwa (tuż przy nabrzeżu).

Koblencja słynie z tak zwanego Niemieckiego Narożnika .  Tutaj, w środku miasta rzeka Mozela wpływa do Renu, tworząc ostry "narożnik" (Deutsches Eck).

Widok z wysokości wagonika kolejki linowej ponad Renem.

Taki pomnik  stoi na tym "narożniku". To dokładna kopia pomnika cesarza Wilhelma I z 1897 roku. Pomnik runął do rzeki w czasie nalotów alianckich w 1945r. Dopiero w 1994 roku postawiono go znowu (pierwszy był z miedzi, ten jest z brązu i waży 68 ton). Pomnik otacza 16 flag niemieckich krajów związkowych.

W mieście nic szczególnie mnie nie zachwyciło.  To dość małe miasto (115 tys. mieszkańców), centrum, to mieszanka domów w nowym stylu lat 50-60tych XXw. i domów z XIX w, odbudowanych po wojnie (pojedyncze sztuki). Postanowiliśmy pojechać kolejką linową na drugi, wysoki brzeg Renu, skąd spodziewaliśmy się spektakularnego widoku na miasto w dole. Na wysokim brzegu zbudowano w w XVIII w. twierdzę, cytadelę Ehrenbreitstein. Nie chciało nam się jej zwiedzać (i dodatkowo płacić). Jeśli chodzi o płacenie, to bilet na kolejkę kosztował nas 14 Euro/osobę i był dla nas, seniorów, o 90 centów tańszy od normalnego (śmieszna zniżka, nie sadzicie?).

Okazało się, że na górze punkt widokowy (duża drewniana konstrukcja) "grozi zawaleniem" i jest zamknięty na cztery spusty. Podziwialiśmy Koblencję z góry, zjeżdżając kolejką w dół.😉(akurat padało).

Następnego dnia, wracaliśmy pod prąd, płynąc "Romantyczną doliną Renu" , wpisaną na listę dziedzictwa UNESCO. 

Stare miasteczka, winnice na pochyłych zboczach, zamki (w całości i w ruinie). A w czasie weekendu także miasteczka kempingowe.

Przepływaliśmy obok słynnej skały Lorelai (Loreley) (555 km rzeki). Jest to chyba jedyna skała, z której można skoczyć bezpośrednio do Renu (taki przełom Renu).

 Według legendy pod skałą znajduje sie skarb Nibelungów. Według wiersza Heinego Loreley rzuciła sie ze skały, porzucona przez kochanka. I zamieniona w syrenę wabiła żeglarzy śpiewem, kierując ich na skały.  Loreley, to w języku staroniemieckim syrena właśnie.

Dopłynęliśmy do uroczego małego miasteczka Rüdesheim. Tu obwieziono nas taką kolejką, jak dla dzieci w ZOO. Nad miastem (przez wzgórza) dookoła winnice. Tu jest czwarty największy obszar  winnic w Niemczech - Rheingau. Po drugiej stronie Renu był największy obszar RheinPfalz.

Na pierwszym zdjęciu neoromański kościół i klasztor z końca XIX w., kontynuator klasztoru św. Hildegardy z Bingen (Bingen leży zaraz  po drugiej stronie Renu). Na drugim panorama miasteczka z Renem w tle.

Byliśmy w bardzo starej piwnicy winiarskiej na degustacji miejscowych win, z miejscowych winnic 😊

Potem zaprowadzono nas do przedziwnego muzeum "gabinetu" (Musikkabinet). To muzeum instrumentów mechanicznych. Nie tylko katarynki (co pierwsze mi przyszło do głowy). Od ogromnych szaf grających, spełniających rolę orkiestry (do tańca), przez "szafy" grające do karuzeli, katarynki większe, mniejsze, aż do maluśkich pozytywek i śpiewających mechanicznych ptaszków, wielkości chrabąszcza(no może raczej konika polnego).

Nasza przewodniczka przy berlińskiej ulicznej katarynce.

Niestety nie zaprezentuję wam filmiku ze smartfona, bo " nie wchodzi" mi tutaj. Na filmiku Orchestron gra walce na wielu "instrumentach". Orchestron jest na pierwszym zdjęciu.
Wspaniałe muzeum. Nawet bez prądu (XIX wiek) ludzie potrafili sobie poradzić i odtwarzać muzykę mechanicznie. Wrażenia słuchowe niesamowite. Pamiętacie, na westernach często pianino "samo" grało? Klawisze chodziły bez udziału pianisty. Tu widziałam i słyszałam w działaniu takie pianina (a nawet fortepiany). Super efekt 😁

To budynek muzeum, w pięknym domu z XVII wieku. Przy wieży ślicznie rzeźbiona szafa grająca.

Z bliska.

Na jednej z uliczek miasteczka.

Tego wieczoru zostaliśmy na nocleg w porcie. I dopiero nad ranem ruszyliśmy pod prąd do Mannheim. 

I żeby was nie zanudzić o kolejnych dniach wyjazdu i kulinarnych przyjemnościach na statku napiszę w następnym poście. Cdn, niedługo😊