Mediolan w 68 godzin

Byłam, zobaczyłam, jestem ukontentowana :)
Mediolan. Sama nazwa (w języku polskim) brzmi, jak muzyka :). Po włosku - Milano, też "milutko" :).  Mediolan chciałam zobaczyć już od kilku lat. Wybierałam się "palcem po mapie" i jak sójka za morze (bo tych celów do zobaczenia mam co najmniej jeszcze ...naście).
Aż w końcu, "zanęcona" tanimi lotami z Poznania, sprężyłam się i zorganizowałam wyjazd do Mediolanu i Bergamo (jeśli samolot i tak ląduje i startuje z powrotem z Bergamo, to należy wykorzystać okazję i zobaczyć zabytkowe, niedoceniane miasto).
Już wiem, jaki jest Mediolan, mam go pod powiekami. To  metropolia, drugie , co do wielkości miasto Włoch (1,3 mln mieszkańców), bogate, piękne, czyste. I takie architektonicznie uporządkowane. Szerokie, proste ulice, dużo placów, skwerów, parków, pomników i zabytkowych kościołów, co krok.
Mieszkaliśmy już za rogatkami administracyjnymi Mediolanu. Ale metro jechało dalej :)  A tablica z napisem Milano stała przy ruchliwej alei , nie było żadnej różnicy po drugiej stronie tablicy. Zaczynało się Milano Sesto San Giovanni.
Nasz hotel był niezwykły. To była wielka, zabytkowa willa podmiejska jakiegoś znamienitego mediolańskiego rodu, z XVI wieku! nadal jest w rekach prywatnych.

Wspaniale odrestaurowana, z wszelkimi wygodami XXI wieku. Ale jaki klimat! uwielbiam takie miejsca.

Niby nic specjalnego na pierwszy rzut oka.

 Ale ma swoją kaplicę.

I swój park.

A w weekendy chętni (z ulicy) mogą zwiedzać zabytkowy obiekt z przewodnikiem :)
Ja sobie oglądałam te cuda codziennie, idąc na śniadanie.

To chyba sala balowa, ogromna i wysoka. Co chwile odbywają się w tych salach eventy.

Stare sufity i freski.

Można sobie popodziwiać ;) Przez tę amfiladę komnat przechodziliśmy do restauracji.

 A w takim otoczeniu śniadanie smakuje wyśmienicie.

A wybór był królewski, no i tłoku nie było.

Jedno z moich skromnych śniadanek :)

 A w pokoju, w charakterze ozdoby - fragment jakiegoś średniowiecznego muru.

A w mieście zachwyciła mnie, oczarowała i "zaczarowała" Katedra  - po włosku Duomo.

Ledwo się rozpakowaliśmy już biegłam na plac katedralny (Piazza del Duomo).

 To główne paradne wrota do Katedry.

To płaskorzeźby na frontowej ścianie Duomo.

Z daleka Katedra wygląda, jak koronkowa, lekka, ażurowa.

A to Duomo w słoneczny dzień (potem już 3 dni świeciło słońce).

 Z tyłu katedra jest równie piękna.

Wnętrze też robi wrażenie, jest ogromne! I ma przepiękne witraże!

Tak mnie ta Katedra zaczarowała, że chciałam ją oglądać codziennie.

Przy placu katedralnym zaczyna się niezwykły kryty szklanym dachem pasaż handlowy - Galeria Vittorio Emmanuele, z najelegantszymi i najdroższymi sklepami Mediolanu, arcydzieło architektury końca XIX wieku.

Przechodząc przez galerię pod szklanymi łukami i kopułami, wychodzimy na plac przed Operą La Scala.

Na placu, wśród drzew stoi pomnik Leonarda daVinci.

W zielonej porze roku lipy zasłoniłyby Leonarda. Skwer  jest bardzo mały.
Leonardo stoi twarzą do Opery La Scala.
Budynek najsłynniejszej w dziejach sceny operowej jest niepozorny.

Podcienie dotykają jezdni. Akurat tu jest ciasno, nie czuć niezwykłości tego miejsca. A dla melomanów, to jak Mekka dla mahometan. Trzeba tu przybyć. Ja jestem bardzo wybiórczą melomanką, kocham Mozarta i kilka arii z oper innych kompozytorów. Ale La Scalę chciałam obejrzeć. Dzięki muzeum operowemu mogłam zobaczyć operę od środka (nie płacąc za bilet na spektakl, a jedynie 6 euro za bilet do muzeum).

Sześć balkonów, w tym 4 z lożami i dwie tzw. jaskółki pod sufitem. Akurat trwały przygotowania do wieczornego spektaklu.

W foyer (bardzo podobnym do tego w poznańskiej operze) pamiątki po sławnych ludziach, działających w La Scali. Widać popiersie Pucciniego.
I tu skończę dzisiaj. Zapraszam na ciąg dalszy. W Mediolanie jest co oglądać:)