Była sobie aleja

Była aleja, ale już jej nie ma. Wycięli.
Bardzo często jeździłam tą drogą w szpalerze drzew. Tak myślę, że to były jeszcze przedwojenne topole. Wysokie i grube. Ja wiem, topole rosną szybko, ale ile lat potrzeba topoli, żeby miała 1,5 metra średnicy u podstawy? Ja nawet rozumiem, że przy porywistym wietrze te drzewa stwarzają pewne zagrożenie, gałęzie są kruche, konary mogą zwalić się na jezdnię. Ale...ta droga jest mało uczęszczana, to boczna droga, trzeciej albo czwartej "kolejności odśnieżania". Co jakiś czas miała cięcia pielęgnacyjne, uschnięte drzewa i gałęzie systematycznie wycinano. Coraz więcej było "prześwitów" po wyciętych drzewach, ale latem jechało się 2 kilometry w cienistym tunelu. A teraz smutna pustka.

To droga w kierunku Poznania, jakiś kilometr wyciętej alei.

To widok w drugą stronę, do wsi, też jakiś kilometr. Topole musiały się komuś mocno narazić, bo widoczne przy szosie drzewa - jesiony - zostawili, łaskawcy.

 A to widok na prawostronny szpaler, który przy samej wsi jeszcze się ostał (jak długo?) .Ciekawe, do kogo trafią te "kubiki" drewna, zdatnego chyba tylko na opał. Topolowe drewno nie jest twarde, dość włókniste, nie tak dobre do obróbki, jak lipowe. Pamiętam, że były w moim domu rodzinnym dwie deski do krojenia z drewna topolowego (czemu zapamiętałam taki drobiazg - deski były nietypowe, po prostu dwie gładkie deseczki grubości dwóch centymetrów, jedna krótsza, druga dłuższa ok 25 cm, a szeroka tylko na ok.10 cm, prezent dla rodziców, od pana, pracującego "po sąsiedzku" z tatą, w Instytucie Technologii Drewna). Te deski przetrwały u nas wiele lat, szorowane, szlifowane, trwałe.
I tak wycięte topole przywiodły mnie do wspomnień.
A drzew mi żal. I jeszcze ten bunt, że nie mam wpływu na "czyjeś" decyzje.