Poznawanie Dolnego Śląska

 Gdy prawie 15 lat temu poznałam dziewczynę z Dolnego Śląska, to zaczęłam interesować się tą piękną krainą. i już wtedy skonstatowałam, że nie starczy mi czasu, życia, żeby poznać ją lepiej. Nie wiem czemu ten rejon Polski tak "odpuściłam"? Czyżby mi sie wydawało, że Sudety, to już cały Dolny Śląsk? Że tam wszystko poniemieckie i w ruinie? No, w moich młodych latach, to prawie była prawda. Ale czemu nie zainteresowałam się Dolnym Śląskiem w "nowych" czasach, po transformacji ? Może dlatego, że nie znałam nikogo stamtąd? Żadnych związków rodzinnych ani przyjacielskich?

A przecież zaczęło się bardzo wcześnie. Jako pięciolatka byłam w Zagórzu Śląskim w sanatorium. Długie 2 miesiące bez mamy. Z tamtych czasów zapamiętałam ruiny zamku Grodno. I historię zamurowanej okrutnej "księżniczki", która kazała kandydatom na mężów jeździć konno po szczycie murów obronnych zamku, wszyscy spadali (tak to zapamiętałam). Wróciłam do zamku Grodno jako studentka (sanatorium ani śladów po nim nie odnalazłam). Wtedy poznałam Góry Sowie i Wałbrzych. Jako sześciolatka byłam z mamą na wczasach w Szklarskiej Porębie. Z tamtego czasu pamiętałam kawiarnie "Kaprys" i "Szarotka". Byłyśmy tez na wycieczce w Karpaczu i w hucie kryształów (bardzo mi się podobało dmuchanie szkła). Do dziś mam wazon z tamtych czasów (po mamie).

Do Karpacza wróciłam z Moim w  czasach kartek na mięso (czyli chyba w połowie lat 80 tych, bo wcześniej dzieci były malutkie). A pamiętam to, bo sprzedawano tam kiełbasę z rusztu - z koniny! To był dla mnie szok! Podjechaliśmy wyciągiem krzesełkowym na Małą Kopę i weszliśmy na Śnieżkę (dzieci zostały z dziadkami). Z tym wyciągiem wiąże sie moja trauma. Jako sześciolatka też wjechałam na Małą Kopę. Sama w pojedynczym krzesełku, zawieszona wysoko ponad ziemią. A mama za mną w drugim krzesełku, osobno. Obie umierałyśmy ze strachu, ja bojąc się samotnej wysokości, a mama bojąc sie o mnie. Do dzisiaj nie wsiądę na pojedyncze, nieosłonięte  krzesełko w wyciągu (jeśli takie jeszcze kursują). W tych latach 80-tych przeszliśmy głównym szlakiem karkonoskim do Szklarskiej, nocując po drodze (chyba) w schronisku Odrodzenie. Szklarskiej z tamtego pobytu nie pamiętam, po noclegu wracaliśmy do domu. Kolejny raz miałam okazję nocować w Szklarskiej, gdy wybieraliśmy się do Czech i dalej na Południe w 2011 roku. Wtedy przedpołudniem zrobiliśmy spacer po miasteczku. I znalazłam kawiarnię (czy może już restaurację ) "Kaprys"! Niesamowite! Po tylu latach?

Zimą w połowie liceum byłam w Świeradowie. Spędzaliśmy tam z rodzicami Gwiazdkę i Sylwestra. Jeździłam na łyżwach po specjalnie wylanym lodowisku (czy tej umiejętności się nie zapomina? ja zapomniałam). Z wycieczek pamiętam jedną - do schroniska pod Stogiem Izerskim, w śniegu i przy dość silnym wietrze. Po pobycie w Świeradowie wracaliśmy przez Lwówek Śląski do domu (wtedy pociągiem jeszcze, teraz linia nieczynna, podobno do 2028-9 mają ja na nowo otworzyć). We Lwówku było dziwnie: piękny Ratusz na rozległym pustym polu (rok 1969). Nie obudowano go jeszcze wtedy tymi okropnymi blokami epoki Gierka. Do Lwówka wróciłam znów zimą 2 lata temu. Nocowaliśmy wtedy 3 noce w pięknym Pałacu Brunów, tuż za "rogatkami" Lwówka.

To Pałac Brunów

A to Ratusz w Gryfowie Śląskim. I ta "niepasująca" wieża.

Ratusz w Lwówku. tę wysmukła wieżę pamiętam z dawnych lat. Reszty Ratusza chyba jeszcze nie odbudowano wtedy.

 Miałam okazję podziwiać piękne gotyckie zabytki miasta. I czuć spory dyskomfort patrząc na te wszystkie peerelowskie bloki "do mieszkania", które nadal i już na stałe zupełnie nie pasują do dawnej historii miasta. Ale cóż, zapisują historię nową. Także podczas tamtego pobytu poznałam Gryfów Śląski, z którego Rynkiem historia obeszła się nieco łaskawiej. Ale ten, kto w latach przedwojennych dobudował wieżę do ratusza (bo ta historyczna się zawaliła) nie popisał sie historycznym wyczuciem. Taka wieża pasowałaby do kościoła z lat 30-tych XXw., ale nie do ratusza z czasów renesansu. Pomyślałam sobie : jakie rany poniósł ten biedy Dolny Śląsk na skutek nie tylko działań wojennych...

Dzięki blogowej (bardzo) dobrej znajomej miałam okazję poznać Złotoryję, piękne miasto z wieloma zabytkami.😍 I mogłam też rzucić okiem na krainę wygasłych wulkanów - Góry Kaczawskie. Odwiedziłyśmy wtedy też Jawor i tamtejszy Kościół Pokoju. Zwiedziłam także zamek Grodziec. Innym razem wracając z Moim ze Złotoryi zatrzymaliśmy się  w Bolesławcu. Miałam okazję podziwiać piękny Rynek i wypić na rynku kawę w jednej z paru kawiarni. A potem pojechaliśmy do Zamku Kliczków poleniuchować. Lubimy turystykę "zamkową" . Pod tym względem Dolny Śląsk chyba nie ma sobie równych. Jest tu teraz mnóstwo hoteli w odrestaurowanych zamkach i pałacach (których jeszcze nie poznałam) 😉

Byłam też parę razy w Kotlinie Kłodzkiej. W czasach studenckich spędziliśmy w Siennej Sylwestra, wtedy maluśkiej wsi pod Stroniem Śląskim, teraz popularne tereny, ośrodki narciarskie. Potem rodzinnie byliśmy w Lądku Zdroju, robiąc wycieczki do Złotego Stoku (i Paczkowa, ale to już Opolskie). Potem, znów zimą (chociaż nie jeżdżę na nartach)  byłam w Dusznikach i nawet w Zieleńcu (to Moi jeździli). A parę lat temu weszliśmy z Moim na Szczeliniec, czyli zaliczyliśmy Góry Stołowe.  Poznałam też Świdnicę z jej Kościołem Pokoju (oba te kościoły wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO). I zwiedziłam zamek Książ. Trafiłam też na jeden dzień do Polanicy Zdroju, odwiedzić kuzynkę - kuracjuszkę.

Dolny Śląsk, to także Lubiąż , zwiedziliśmy imponujące Opactwo Cystersów (po drodze do Kamiennej Góry., której nie zdążyłam dobrze zobaczyć, bo w zimie ciemno zrobiło się zbyt wcześnie, a pojechałam tam "dla towarzystwa" i po załatwieniu spraw służbowych wracaliśmy z Moim zaraz  do domu). Ten kierunek (i Krzeszów) jeszcze na mnie czeka.

Teraz, dzięki miłemu zaproszeniu, miałam okazję zobaczyć kolejne piękne miejsca Dolnego Śląska. Poznałam zabytkowe centrum Lubania. Nie spodziewałam się, że to tak ciekawe miasto.

Ratusz w Lubaniu w południowym słońcu😊

Ten piękny portal znajduje się nad wejściem do muzeum w ratuszu (w niedziele akurat zamknięte).

Tu ratusz  od drugiej strony - oficjalne wejście do ratusza, siedziby władz miasta i powiatu.

Pojechałyśmy też do Lubomierza - miasta rozsławionego komediami Sylwestra Chęcińskiego "Sami Swoi" , "Nie ma mocnych". Jest tu muzeum Pawlaka i Kargula, a w sierpniu odbywa się Festiwale Filmów Komediowych, w tym roku już 25. Urokliwe małe miasteczko, z kilkoma pięknymi zabytkami. To miasto jest jednym z najstarszych i najmniejszych miast Dolnego Śląska (prawa miejskie 1291 r, a mieszkańców nieco ponad 1700 osób).

Muzeum w zabytkowej kamienicy.

Fontanna i barkowy "morowy słup" św. Maternusa. W tle budynek muzeum. To najstarszy budynek w mieście, sprzed XV wieku.

Głowna ulica Lubania z ratuszem.

To  kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia NPM i św. Maternusa z XV/XVI ww.

Piękne wnętrze z wyraźnie barokowym wyposażeniem.

Zwiedziłam też muzeum "Dom Gerhard Hauptmana" w Jagniątkowie, koło Jeleniej Góry. Gerhard Hauptman - niemiecki noblista z dziedziny literatury(1912r.) Polskie władze, po wojnie, pozwoliły mu "dożyć" w swoim domu, w którym zmarł w czerwcu 1946r, w wieku 84 lat. Jego postać i jego dom-muzeum opisał w swoich karkonoskich kryminałach młody autor Sławek Gortych.

Dom Hauptmana w Jagniątkowie - filia Muzeum Miejskiego w Jeleniej Górze.

Z Jagniątkowa pojechałyśmy do Cieplic-Zdroju, obecnie dzielnicy Jeleniej Góry (w Jeleniej Górze byłam jakieś 10 lat temu, z Moim, on służbowo, ja "dla towarzystwa"). Cieplice zaskoczyły mnie spokojną atmosferą, brakiem tłumów kuracjuszy czy turystów,  sympatycznym deptakiem i pięknymi parkami. No i lody mają tam w niecodziennych smakach (ja wybrałam "kawę z piernikiem", myśląc początkowo, że to napój; za 7 zł dostałam naprawdę wielką "jedną" kulkę, szczodrze!)😋

Deptak, całkiem szeroki, który nosi nazwę Plac Piastowski(?)

Bardzo miło spędziłam te parę dni, "resetując się " i zapominając o codzienności, w domu "z bajki", gdzie zatrzymał się czas. A piękny kot kładł się na mojej drodze, chętny do "głasków" (i ja, kto wie, czy nie bardziej chętna do głaskania jego).

Cieszę się, że mogłam w miłym towarzystwie poznać nowe, ciekawe miejsca Dolnego Śląska. A tyle jest tam jeszcze miejsc do podziwiania, pełnych cudów natury i kultury 😍

Dziękuję Ci A. 😊