Dawnych wiosek czar

Byłam niedawno w Wielkopolskim Parku Etnograficznym w Dziekanowicach. Jeżdżę tam co jakiś czas, od lat, od czasu powstania tego muzeum. Moje dzieci, moje wnuki, moi goście, znajomi i rodzina też znają to miejsce (dzięki mnie) :)
Widziałam jak "skansen" powstaje, jak przybywa zabytkowych zagród, jak pięknieją na wiosnę i lato wiejskie muzealne obejścia.
Ten okropny COVID wpłynął na funkcjonowanie tego muzeum pod gołym niebem. Oczywiście, na gorsze.
Co roku w Parku Etnograficznym przez całe lato było tak zwane "żywe muzeum". W chatach bywało, że panie doglądające eksponatów, w strojach ludowych, gotowały w chacie zupę. Zapach swojskiej zupki przyciągał zwiedzających, jak magnes. Po obejściu chodziły kury i kaczki, w obórce albo przed obórką, w "patyku", stały kózki i osiołek, w przydomowym wiejskim ogródku kwitły kwiatki, rosły zioła. A w weekendy kowal kuł podkowy, wikliniarz wyplatał koszyki, garncarz kręcił kołem garncarskim. Żywe muzeum - cudo.
A teraz co? Najpierw nieprzyjemności, bo "śmiałam" wejść do pomieszczenia z kasą bez maseczki i na dodatek zadałam pytanie, czyli otworzyłam usta "narażając " panią w przyłbicy i za szybą, na wirusa. "Proszę wyjść, proszę nic nie mówić, pani mnie naraża, bez maski nie obsługuję". No, po prostu wirusowa histeria i paranoja. Ale miała kobita władzę  i jej użyła. Gdybym tam była sama, to bym się "wypięła" na takie traktowanie klienta. Maskę (przyłbicę) miałam w aucie, na parkingu, daleko od wejścia. Jak skansen na powietrzu, to nie pomyślałam o maseczce. Nie byłam sama, a rodzina miała coś na nos i usta , i te bilety kupili.
Ale nastrój sobie popsułam.
I patrzyłam na muzeum krytycznym okiem. Oczywiście żadnych zwierząt nie było, kwiatki takie mizerne, tyle, ile samo wyrosło od wiosny, od zeszłego roku. Za jednym z domostw zauważyłam poletko lnu. Niebieściło się jeszcze. W innym miejscu były poletka żyta i owsa.  Ktoś to uprawia.
Panie "doglądające" chodziły grupą, do chat nie wchodziły, w chatach nie było nikogo (mówiła rodzina). Na wszelki wypadek nie wchodziłam, żeby mnie ktoś znów nie wyprosił. Znam te wnętrza.

Pogoda była ładna, teren rozległy, ludzi mało, miałam spacer.

Pamiętam, jak stawiano ten kościółek.

Przy kościele - kapliczka, z boku widać prace przy wznoszeniu plebanii, przeniesionej z jednej z wsi powiatu jarocińskiego (była w kiepskim stanie, większość konstrukcji jest nowa).

Przed kościołem rośnie młody jawor. To takie prawdziwie polskie drzewo. Ma szansę w tym miejscu wyrosnąć na olbrzyma ;)

A to wiejska karczma, z Kaliskiego.

I jej wnętrze.

Dalej była kaplica na wiejskim cmentarzu.

Doszliśmy do dworu. To "nówka", replika. Ale jaka "klimatyczna" :) Pamiętam, jak budowano dwór, trwało to  kilka lat, a jeszcze 10 lat temu wnętrza były puste.

Teraz lśnią. Przyjemnie było być panią dziedziczką :)

Obok dworu stoi dawna wiejska szkoła. 

 To salka z lat 20-tych.

A to już całkiem współczesne lata 60-te ;) Pamiętacie?

I na koniec zwiedzania jeszcze wiejska kuźnia.

Na terenie muzeum jest bar, w którym można zjeść smaczne dania "wiejskie", na przykład żurek w chlebku albo plindze ze śmietaną (to placki ziemniaczane). Po zjedzeniu smacznej potrawy humor mi wrócił i już z uśmiechem patrzyłam na to "moje" dziedzictwo kulturowe :)

Jeśli będziecie jechać drogą z Pobiedzisk do Gniezna, to wstąpcie do Dziekanowic, to tuż przy drodze. A jeśli nastawicie się na zwiedzanie, to pojedźcie kawałek dalej. Tam czeka na was Lednica, wyspa - Ostrów Lednicki i rezerwat archeologiczny.