Niedoceniane Bergamo

Bergamo, to lombardzkie miasto, położone około 50 km na wschód od Mediolanu. Znajduje się tu lotnisko o oficjalnej nazwie Mediolan Bergamo Orio al Serio. Lądują tu samoloty tanich linii lotniczych "do Mediolanu". Z Bergamo do Mediolanu (i z powrotem) można dojechać busami prosto spod budynku portu lotniczego w nieco ponad pół godziny (za 6 euro). I większość turystów nawet nie pomyśli, że i Bergamo jest warte zobaczenia.
To 120-tysięczne miasto, położone u stóp Alp Bergamskich.
Bergamo ma wiele do zaoferowania. Powstało już w III w.n.e (założyli je Celtowie), na wysokim wzgórzu. To historyczna część miasta - Cita Alta, Górne Miasto. Od XV wieku Bergamo należało do Republiki Weneckiej, było najdalej na zachód wysuniętą twierdzą Republiki. Potężne mury obronne, fortyfikacje można podziwiać do dziś. Z tamtych czasów pochodzą też inne zabytki Górnego Miasta.

Postanowiłam skorzystać z okazji i przed powrotem do Polski zatrzymać się na dobę w Bergamo i pozwiedzać.
W Informacji Turystycznej  dostałam plan miasta i informator "Bergamo w 6 godzin". To dla tych, którzy zdecydują się dojechać z lotniska do centrum i zobaczyć oprócz Mediolanu także Bergamo. Ale myślę, że sześciu godzin nie starczy, żeby zobaczyć wszystkie atrakcje miasta. Bo jest ich sporo.
Dolne Miasto, powstające za murami miejskimi od XVII wieku też jest ciekawe i sympatyczne.
Mnie, jak zawsze, fascynują zabytki. A tu, we Włoszech są one oryginalne, jest w nich zamknięty miniony czas (bo w Polsce, to niestety, często "dekoracje", odtworzone ze zniszczeń wojennych, zupełnie "świeże zabytki", mające nie więcej niż 60 lat). To trwanie ma dla mnie szczególny urok. A to, co dotrwało do jest zwykle warte podziwiania.
Do Górnego Miasta można dojechać albo krętą stromą ulicą autobusem miejskim, albo historyczną kolejką linowo-szynową z Dolnego Miasta. Ta kolejka, to atrakcja turystyczna. Kursuje wahadłowo, bez przerwy. Podróż trwa krótko, 3-4 minuty, ale w tym czasie przenosimy się ze współczesności w dawne wieki.

Wspinamy się, pod nami Dolne Miasto.

A na górze inny świat!

Wąskie uliczki, ciasno.

Widać wieże kościoła Santa Maria Maggiore, 

Ale, jak do niego wejść? Tu jesteśmy na tyłach kościoła.

Brak perspektywy, wszędzie wysokie domy i wąskie uliczki.

Najlepszy widok kościoła, jaki udało mi się zmieścić w kadrze, Tu to nieefektowne wejście boczne.

Nie zapowiadało TAKICH widoków.

Gdy weszłam do środka westchnęłam :WOW!

 Ściany ozdobione są gobelinami, to osobliwość tej świątyni.

Dawno nie widziałam tak okazałego , bogatego i pięknego wystroju. Do tej pory mam pod powiekami to lśnienie, ten blask :)

Wyszliśmy drugimi bocznymi drzwiami. I te boczne drzwi są wejściem głównym. Na wejście na wprost ołtarza nie było miejsca. Kościół stoi wciśnięty między inne budowle.

Tu widać na pierwszym planie to "lepsze' wejście boczne, które jest tym oficjalnym wejściem do kościoła. Przytyka do niego kaplica rodu Colleoni - renesansowa perełka.

Bartolomeo Colleoni był najsłynniejszym przedstawicielem swojego rodu.  Był weneckim kondotierem (czyli żołnierzem najemnym)  urodzonym w Bergamo.  A sławę w naszych czasach zyskał dzięki pomnikowi. Ów piękny renesansowy pomnik, przedstawiający kondotiera Colleoni na koniu w pełnej zbroi, został zamówiony przez Colleoniego i przez niego sfinansowany, z prośbą o wzniesieni go po jego śmierci(1475) . Stoi na jednym z placów w Wenecji (a jego kopia z 1913 roku zdobi Plac Lotników w Szczecinie). Colleoni uchodzi za najwybitniejszego włoskiego kondotiera. Herbem szlacheckim Colleoniego były trzy jądra (ponoć tyle miał!). Wieść niesie, że jeśli potrze się ten herb, to będzie się miało szczęście (to chyba dotyczy panów?). Na ozdobnej kracie przed kaplicą są umieszczone te herby. 

Jak widać ludzie potrzebują wiary w szczęście ;)

Przy kaplicy - mauzoleum Colleonich.

Tuż obok jest katedra bergamska - Duomo.

Wszystko jest tak stłoczone na małym placyku, że można ją przeoczyć.

Weszłam, wstęp był bezpłatny.

Parę kroków dalej znajduje się "serce" Górnego Miasta - Piazza Vecchia, Stary Plac.

Za tymi bramami stoją opisane wyżej kościoły.

Zeszliśmy do murów miejskich, 

 Stamtąd widok na nowszą część miasta w dole i na okoliczne góry.

Przeszliśmy przez bramę w murach obronnych i po przejściu kilkudziesięciu stopni w dół dotarliśmy do Accademii Carrara.

To galeria malarstwa włoskiego od wieków średnich do XIX wieku. Jest to muzeum powstałe z inicjatywy hrabiego Giacomo Carrara w 1796 roku, z jego zbiorów, w późniejszych czasach dołączyły do tych zbiorów kolejne prywatne kolekcje .

Widzieliśmy Boticelliego, Tycjana, Raffaella,  były obrazy "naszego" Canaletto, a także po jednym obrazie  Dürera i El Greco. I wielu innych mniej mi znanych. Mój to lubi, ja chętnie spojrzę na "sztukę wysoką".

Wracaliśmy do Cita Alta i na drugi dzień. Ta atmosfera zanurzenia się w odległym czasie, poza współczesnym hałasem i pędem była pociągająca.

W Dolnym Mieście było też kilka zabytkowych kościołów i klasycystyczna Port Nuova, ale jakoś nie zrobiłam zdjęć. Zainteresowało mnie Święto Czekolady i niezliczone stragany z rzemieślniczymi wyrobami czekoladowymi. Ja mogę żyć bez czekolady, ale ciekawie było popatrzeć, jak wiele form  może przybrać zwykła czekolada (o smakach nie wspominając) i jak wielu ma wielbicieli.

 Mój Inżynier nie oparł się pokusie i gdy zobaczył kram pełen "narzędzi" z czekolady, różnych śrubokrętów, obcęgów, łożysk, młotków, śrubek i nakrętek, kupił synkom, niech sobie schrupią po nakrętce :)(średnica otworu - 3 cm).

A na koniec pobytu w Bergamo poszliśmy na tradycyjną cappuccino z małym pasticio czyli ciastkiem. I czekoladowym cukiereczkiem od firmy. Bo przecież przyjemnie jest do kawy coś przegryźć :)

I jak wam się spodobało Bergamo?  Ja chętnie zobaczyłabym je jeszcze raz!