Dzień Kota

Nie spodziewałam się, że będę miała swój udział w Dniu Kota. Owszem, moje-niemoje koty ogrodowe pewnie przyjdą coś zjeść. Albo akurat nie (chociaż ostatnio regularnie odwiedza mnie koteczka tricolor i bardziej od jedzenia brakuje jej głaskania).
Ale pojechałam dziś na mój drugi ogród (ten po Rodzicach). Byłam w okolicy i spontanicznie zajechałam, żeby uciąć do wazonu trochę forsycji, przywołać wiosnę do domu.
Spotkałam sąsiada, pana Józefa, starszego już pana, który mieszka tam i opiekuje się psami i kotami innych sąsiadów, którzy całe dnie , do wieczora są poza domem.
I właśnie powiedział mi, że koteczka pana Doktora jest bardzo chora. Prawdopodobnie na nerki. Oj bieda. Zmartwiłam się. To takie wdzięczne stworzenie, sama łagodność i ufność. Zawsze gdy byłam na ogrodzie albo gdy tylko wpadałam na krótko - przychodziła do mnie i się łasiła. Tak sobie mnie wybrała do odwiedzin sąsiedzkich. Jeszcze niedawno, w grudniu (wtedy ją widziałam ostatnio) dobrze się miała. Futerko błyszczące i okrągła figura. Może była ciut za gruba, ale koty sterylizowane często tak mają.
A tu taka smutna wieść.
Kocieńka albo Szarunia (tak zawsze do niej mówiłam) nie miała łatwego startu. Chociaż start, to może akurat miała niezły. Urodziła się na pobliskich działkach pracowniczych w maju lub czerwcu, z mamy działkowej kotki, żyjącej na swobodzie, ale pod opieką ludzi. W lecie kociakami zajmowały się dzieci właścicieli działki, na której rezydowała działkowa kotka. Rozpieściły kotki, przyzwyczaiły do ludzi. Wtedy jeszcze Szarusi nie znaliśmy. Jakoś przetrwała zimę, też dzięki dobrym ludziom z okolicy. Latem zaczęła pojawiać się i na naszym ogrodzie. Oswojona, garnąca się do ludzi, do ich nóg i rąk. 
Mieliśmy wtedy na ogrodzie przez całe lato naszą koteczkę, zaborczą i egoistyczną. "Żadnych obcych kotów  w pobliżu mnie" demonstrowała nam nasza kicia. Dopiero, gdy zabieraliśmy naszą kotkę na zimę do bloku, to Szarusia mogła spokojnie przychodzić i się łasić, i karmić.
W takim właśnie czasie nasz najbliższy sąsiad, pan Doktor (lekarz na emeryturze) zaopiekował się Kocieńką, wziął ją do domu, ujęty jej niezwykle łagodnym usposobieniem. Miała dobrze, zaczipowana, mogła sobie wychodzić z domu do ogrodu i z powrotem, bez przeszkód, jednocześnie mając w bród jedzenia i pieszczot. Żyła tak szczęśliwie kilka lat (10 na pewno).
Niestety, mimo, że ''tego nie robi się kotu", pan Doktor zmarł w połowie zeszłego roku.
Koteczka, na szczęście nie została sama. Obok mieszka córka pana Doktora i ona przejęła opiekę nad kotką. Ale cóż, pani pracuje od rana do wieczora i kotka czuła się samotna. Nie opuściła żadnej okazji, żeby się ze mną spotkać, gdy tylko usłyszała mnie w pobliżu. Myślałam, że to niekoniecznie chodzi o mnie, ale o każdą osobę, która zechce ją pogłaskać.
A jednak...chyba  to mnie wybrała.

Dziś  szykowałam się do wyjazdu, po dość krótkim pobycie. Nie liczyłam, że jeszcze zobaczę Kocieńkę. Przecież chora siedzi w domu, zbyt chora żeby wychodzić. Tak myślałam.
A tu idąc już do furtki zobaczyłam ją, truchtającą do mnie! Ocieranki o nogi, przytulanki, wyprężony ogon, no po prostu spotkanie "po latach". Głaskałam ją delikatnie, jej futerko, zawsze dość sztywne, teraz zrobiło się jedwabiste. I koteczki też zrobiło się znacznie mniej. Futerka nadal dużo, ale gdy ją podniosłam, żeby przytulić, to była lekka, zbyt lekka, jak na nią.
Już się z nią żegnałam, zostawiając w moim ogrodzie i zastanawiając się, czy poradzi sobie z wysoką furtką, czy jednak nie wynieść jej na ścieżkę. W tym momencie podszedł do mnie pan Józef (z jednym z psów, z którym był na spacerze) i pokazałam mu Kocieńkę siedzącą w ogrodzie. Zaraz ją wziął na ręce i zabrał do jej domu, nakarmić.
Bardzo się zdziwił i jednocześnie ucieszył. Bo, nie wiedziałby gdzie szukać kotki, którą karmi pipetką , zanim wieczorem wróci jej pani, no i dlatego, że koteczka wyszła na dwór z własnej woli  pierwszy raz od czasu choroby (zaczipowana, więc może wyjść kiedy chce, ale do tej pory nie wyszła). Czy zrobiła to, ze względu na mnie? Żeby się ze mną przywitać? Czy też ze mną pożegnać?
Było to dla mnie bardzo wzruszające spotkanie. W sam raz na Dzień Kota.