Wrocław w dobrym towarzystwie

Żeby nie pisać długich wstępów od razu zdradzę: spotkałyśmy się we Wrocławiu!
Czasem znamy się wirtualnie (czasem wydaje nam się, że się znamy) i czasem, z czasem przychodzi (albo nie) chęć poznania się osobiście (w tym tak zwanym realu). Dzięki blogom, na przestrzeni 14 lat poznałam wiele wspaniałych pań (dziewczyn, oczywiście). Z wieloma z nich kontakt już się mocno rozluźnił, czasem się urwał, ale są też takie znajomości, które przetrwały lata i można chyba nieśmiało stwierdzić, że przerodziły się w zażyłość, czy nawet przyjaźń (oj wysokie słowo i dla mnie bardzo cenne). A że większość blogowych znajomych mieszka daleko od mojej wsi, to nie mam wielu okazji do spotkań. Ale gdy taka okazja się pojawia, to korzystam z niej skwapliwie :)
No i udało się skrzyknąć we Wrocławiu. Było serdecznie. To chyba najlepsze podsumowanie naszego spotkania. Tak ciepło, miło, rodzinnie, a jednocześnie każda z nas była na wyjeździe, więc było też nieco świątecznie, nie powszednio, nie zwyczajnie.
No dobrze. Na pewno niecierpliwie czekacie na konkrety: no więc na początku była Marigold czyli Nagietek, była Maria (Marysia ), obie ze Szkocji  i ja. W niedzielę dołączyła do nas Ismena. I to była duża niespodzianka, bardzo miłe zaskoczenie (dla mnie) . Dla porządku - towarzyszyła nam dorosła córka jednej z nas. Była z nas całkiem silna grupa :)
No i patrzyłam na Wrocław tym razem z całkiem innej perspektywy. Niczego nie musiałyśmy zwiedzać, wszystko mogłyśmy. Nic na siłę, wszystko na luzie, dla przyjemności.
Zobaczyłam (po kilkunastu latach) Ostrów Tumski z piękną gotycką katedrą.

Pamiętam ją jeszcze bez hełmów, takich oryginalnych, gotyckich, rzadko widzianych w innych miastach. W środku nadal mrok, tak ją zapamiętałam z dawnych czasów.

Wrocławski Ostrów Tumski jest chyba bardzo dużą wyspą. Porównywałam go, oczywiście z poznańskim Ostrowem Tumskim. Nasz jest o wiele mniejszy i znacznie spokojniejszy, choć również bogaty w zabytki i muzea.

A to widok z wyspy Piaskowej na Ostrów Tumski. Kocham takie widoki. Uwielbiam gotyk.
A we Wrocławiu jest go wyjątkowo dużo (większość powstała z ruin, ale teraz prezentuje się wspaniale)

To kościół garnizonowy św.Elżbiety, a dwa domki na pierwszym planie to Jaś (ten mniejszy, też gotycki) i Małgosia.

To jasne, "nowiutkie" wnętrze kościoła, który ulegał kilku pożarom w czasach już współczesnych.

 Wśród nowych i nowoczesnych domów pięknie odrestaurowany kościół św. Wojciecha.
Pokazuję tylko miejsca, których nie widziałam 2 tygodnie temu, gdy byłam tu z wnukami (2 posty wcześniej).
Byłyśmy we Wrocławiu przez niedzielę, zapowiadano upał, więc chciałyśmy się choć trochę przed nim schronić w zieleni. Pojechałyśmy do Hali Stulecia (to zabytek techniki wpisany na listę Dziedzictwa UNESCO, żelbetonowa konstrukcja z 1911 roku).

To wielka hala widowiskowo sportowa. Odbyła się w tutaj w 1948 roku Wystawa Ziem Odzyskanych. I z tej okazji postawiono Iglicę (której tylko fragment widać na bliższym planie), podobno symbol miasta (dopiero teraz o tym przeczytałam, gdybym wiedziała wcześniej potraktowałabym tę Iglicę z większą atencją).

 Przed Halą Stulecia wielka tafla wody - fontanna multimedialna (gra i świeci co godzinę, no i tryska w rytm melodii, powiedzmy). Fontannę otacza półkoliście cienista pergola długości kilkudziesięciu metrów, obrośnięta pnączami (zdjęcia brak, tu tylko z boku odrobina tej zieleni). Tuż obok zaczyna sie rozległy Park Szczytnicki.
Gdy dotarłyśmy do Ogrodu Japońskiego (płatny fragment Parku Szczytnickiego, w kolejce do kasy czekałyśmy chyba z pół godziny) był już prawdziwy upał. Nad wodą i w cieniu drzew było nieco chłodniej.

Przyjemne miejsce, ale tłum niedzielny nieco mnie rozpraszał.

Wraz z Ismeną pojechałyśmy na Rynek, żeby przy kawce i małym "co nieco" odpocząć i porozmawiać o wszystkim, i popatrzeć na przechodniów, na kolorowe ludzkie mrowie przewijające się przez Rynek.
Takie obserwowanie ludzi, turystów, dzieci, ptaków, luźne rozmowy, to było miłe spędzanie czasu we wspólnym przyjaznym towarzystwie. I tak nam szybko (za szybko) upłynął czas.

A gdzie spędzać czas, gdy nam się nigdzie nie spieszy? Przy ogródkowym stoliku, z filiżanką dobrej kawy (lub lemoniady), ze smacznym ciastkiem :)
Oby więcej takich spotkań. Wtedy życie jest lżejsze :) Sobie i Wam wszystkim tego życzę!
(No i jak Moje Miłe, może być?)