Jesienne spotkanie

Pogoda była cudna, prawdziwe babie lato, ciepło i słonecznie. I my trzy "dziewczyny" 60+ (Jotka, Ardiola i ja),  w tej jesiennej pogodzie i w moim Poznaniu. Bo moje rodzinne miasto zawsze będzie moim miastem, chociaż od nastu lat już w nim nie mieszkam. Ale rodzina, przyjaciele i serce zostały w Poznaniu.

Jako gospodyni spotkania i poznanianka zastanawiałam się, jak w stosunkowo krótkim czasie pokazać to, co "każdy turysta zobaczyć powinien" i jeszcze miejsca mniej oczywiste, i nakarmić nas. I jeszcze pokazać kawałek mojego nowego życia, skrawek podpoznańskiej Wielkopolski, mojego wybranego miejsca na Ziemi. 

Udało się 😊(mam nadzieję). Byłyśmy na Starym Rynku (to oficjalna nazwa tego dawnego placu targowego, najstarszego w Poznaniu; w innych miastach są inne zabytkowe rynki, u nas jest "Stary"). Byłyśmy też na ulicy Świętosławskiej, odchodzącej od Rynku i zwieńczonej przepiękną fasadą barokowej Fary (zdjęcia u Jotki). 

Na Rynku nieprzesadnie tłumnie, chociaż w restauracyjnych ogródkach prawie wszystkie miejsca były zajęte. Na prośbę Ardioli usiadłyśmy dokładnie naprzeciw ratusza. Ratusz i domki budnicze obok, kolorowe, odnowione , płyta rynku nowa. Po kilku latach remontu można wreszcie znajomym pokazać naszą perełkę. Bo wcześniej aż strach było tam przechodzić, żeby nie ulec jakiemuś wypadkowi na tych wykopach.

W restauracji (nazwę zmilczę, bo mam wiele zastrzeżeń do nazw dań w karcie), serwującej dania kuchni wielkopolskiej (podobno) znane mi nazwy. Ale jak się one mają do faktycznych smaków tych dań? Wypróbowałam "ślepe ryby". Kompletna porażka! Nie każdą zupę ziemniaczaną można nazwać "ślepymi rybami". Jeśli w tej zupie nie ma ani jednego ziela angielskiego, a jest sporo mielonej papryki, to nie ma to nic wspólnego z naszą wielkopolską zupą (o zupie pisałam na blogu "Wariacje na temat zup"https://www.blogger.com/blog/post/edit/1278768446139775349/4807744986246237191 ).

Potem poszłyśmy na Śródkę. To stara dzielnica po prawej stronie Warty, nad brzegiem małej rzeczki Cybiny. Dawniej w średniowiecznych czasach osobne miasto. Z tamtych czasów zachował się na Rynku Śródeckim gotycki kościół Św. Małgorzaty.

A to my, trzy zadowolone Dziewczyny, na moście Biskupa Jordana, łączącym Śródkę z Ostrowem Tumskim, w tle katedra Św. Piotra i Pawła (patroni Poznania).

Gdy po przebudowie mostu Rocha (tego przez Wartę) jego stare efektowne przęsło przerzucono przez Cybinę, łącząc w ten sposób Śródkę z Ostrowem Tumskim i katedrą, Śródka odżyła, stała się modną dzielnicą, z wieloma ciekawymi lokalami gastronomicznymi, z miejscem na okolicznościowe (wakacyjne i weekendowe) imprezy kulturalne. No i jest tam ten mural, jeden z największych i najładniejszych w Polsce (znów odsyłam do Jotki).

Potem bardzo wygodnie dojechałyśmy tramwajem (nr 17) pod sam dworzec. I pociągiem po 23 minutach  (i autem po 7') byłyśmy na mojej wsi. 

Tematów nam nie brakowało. Podobne zainteresowania, podobne widzenie świata (i zapewne podobne priorytety). I tylko podziwiałam Ardiolę (którą dopiero poznałam osobiście) za jej niezwykłą przebojowość, energię, odwagę. Pod tym względem jestem chyba jej przeciwieństwem: raczej oczekuję, niż sama inicjuję. A mimo to świetnie sie dogadywałyśmy. Z Joasią nadajemy na podobnych falach i porozumienie jest prostsze (tak mi się wydaje).

Moja wieś spokojna, ogród z lekka zaniedbany, ale już jesień, a na prace w ogrodzie brak czasu. Mnie ten jesienny "look" nie przeszkadza zanadto. Na wiosnę i w lecie wszystko zakwitnie i będzie ciekawiej. 

Żałuję tylko, że nie starczyło czasu, żeby przejść się po mojej wsi (bo to najprawdziwsza niewielka wieś). Pokazałabym koleżankom najciekawsze miejsca, bo jest co pokazać. Mam nadzieję, że jeszcze to nadrobimy następnym razem. Bo nie wątpię, że ten kolejny raz nastąpi, czego bym sobie życzyła :) Dziękuję Wam Dziewczyny za niezwykłe, serdeczne spotkanie!