środa, 2 listopada 2022

Trochę lata jesienią i jesienne klimaty

 Miesiąc temu wróciłam z Sardynii. Tam nadal było ciepłe, słoneczne lato, u nas po deszczach też jeszcze się ociepliło, ale to była polska złota jesień.

Już dawno chciałam powspominać Sardynię, ale jako zupełna ignorantka smartfonowa "zagubiłam " gdzieś wszystkie tegoroczne zdjęcia (małą część z dwóch poprzednich lat udało się odnaleźć w "czeluściach " smartfona, tegorocznych nie). Dobrze chociaż, że Mój zrobił trochę zdjęć, coś na pamiątkę zostało (ale mało, a moich mi żal).

Na Sardynii byliśmy drugi raz. I drugi raz prawie w tym samym ośrodku. Prawie, bo w ciągu pięciu lat ów ośrodek (resort, jak teraz mówią) podzielił się na dwa mniejsze , połączone jednak wspólnym parkiem - rezerwatem. 

Mieszkaliśmy w "wiosce" sardyńskiej. Wybudowano stylizowaną wioskę, wąskie kręte uliczki na zboczu wzgórza. Ale w domkach wszystkie wygody cywilizacji :) I fantastyczne wyżywienie w tutejszej restauracji - tawernie.


Akurat zabrakło słońca w tym dniu. To Cala Moresca.

Za płotkiem, wejście do naszego pokoju. Niestety zdjęcia wnętrza przepadły. Było tam przytulnie, w stylu rustykalnym, tak lubię. Wchodziliśmy z poziomu uliczki, ale z drugiej strony mieliśmy balkon, na pierwszym piętrze, z widokiem na park i morze. A pod nami był inny pokój hotelowy.


To uliczka w naszej "wiosce".

Z "wioski" robiliśmy spacery do tego resortu, w którym zatrzymaliśmy się pięć lat temu. W parku położonym na zboczach wzniesienia, na krańcu półwyspu Arbatax (na wschodnim wybrzeżu Sardynii) można było podziwiać  stada owiec, różne gatunki kóz, kucyki, osły, muflony, daniele, dziki, a także ptactwo wodne, w rozległych zagrodach, wśród drzew, nad stawami. I cisza, pusto, ludzi nie było (większość z gości albo przy basenach, albo na plażach, albo na wycieczkach po okolicy).


 A to plaża, którą wspominaliśmy i do której doszliśmy spacerem/  Na plaży nawieziony, żółty miałki piasek (stałam na nim, ale go nie ujęłam w kadr).


Półwysep Arbatax znany jest z czerwonych skał .


To widok z tarasu naszej restauracji.


A to widok znad naszego basenu. Wzgórza i skały. Malowniczo.


Tam w dole była nasza plaża. nawet nie liczyłam ile stopni do niej prowadziło. Duużo!

Na Sardynii byliśmy tydzień. Odpoczywaliśmy, plażowaliśmy, ale także zwiedzaliśmy.
W drodze do Cagliari, na południu, zjechaliśmy z głównej drogi, nad morze. Zupełnie przypadkowo, niedaleko miasteczka Muravera, pierwszy drogowskaz do plaży San Giovanni. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom! To była ta sama plaża, na którą, też całkiem przypadkowo, trafiliśmy pięć lat temu. Wtedy jechaliśmy sobie po prostu na południe, bez planu i bez mapy. Nawet nie zapamiętaliśmy wtedy, dokąd dotarliśmy. A teraz - ta rzeka, w której wtedy było tak dużo dorodnych ryb, ten bar, szeroka piaszczysta plaża! To to samo miejsce! 5lat temu był koniec maja, wyjątkowo upalny, nawet, jak na sardyńskie warunki (+30 st. w cieniu). Jeszcze przed sezonem, na plaży absolutnie nikogo, jeden bar zamknięty, drugi  czynny. Wtedy wypiliśmy dwie kawy latte macchiato. Teraz (pod koniec września) zapewne trwał jeszcze sezon, oba bary otwarte. Tym razem wypiliśmy dwie cappuccino :) A na plaży bez tłoku, ale jednak jacyś ludzie majaczyli w oddali.



 Wtedy woda była jeszcze nieprzyjemnie chłodna (dla mnie). Teraz, po gorącym lecie, w ciepły dzień (+26 st.) woda była przyjemna. Gdy już się zanurzyłam (a trwało to trochę), to nie miałam ochoty z morza wyjść. 


Pływałabym jeszcze długo (pierwszy raz od trzech lat pod gołym niebem), ale mieliśmy w planie zwiedzanie stolicy wyspy. 
Cagliari, największe miasto na Sardynii i jej stolica (ok.158 tys, mieszkańców), jak większość miejscowości na Sardynii może poszczycić się bardzo długą  i burzliwą historią. Założone przez Fenicjan w VIII w. p.n.e, , rozbudowane przez Kartagińczyków, zdobyte przez Rzymian w III w.p.n.e. Później pod rządami  Pizańczyków i Aragończyków (czyli Katalończyków) otoczone murami do połowy XIX wieku. 
Dziś miasto, jak miasto. Zanim dotrze się do historycznego centrum trzeba się przebić przez podmiejskie dzielnice, z budowanymi "na szybko" domami wakacyjnymi, przeznaczonymi na wynajem (bo miasto leży nad morzem). I jak wszystko na Sardynii - miasto rozłożyło się na wzniesieniach i w dolinach, trudny teren do spacerów ( jestem z nizin, już nie lubię się wspinać, to zbyt męczące).


Widzicie, żeby dotrzeć do historycznego, zabytkowego centrum, Castello, trzeba najpierw zejść, a potem wspiąć się na wzgórze. Już mi się przestało podobać.


Na Starym Mieście. Ale nie miałam już sił więcej zwiedzać. Do hotelu mieliśmy przeszło dwie godziny. Zdążyliśmy na kolację 
Te kolacje, to osobny temat. jeszcze dziś na ich wspomnienie leci mi ślinka. Czego tam nie było... Codziennie ryby na różne sposoby (także mój ulubiony miecznik, czyli "spada" po włosku), mięsa pieczone, duszone, gotowane (nawet pieczone prosię, w kawałkach, było), sałatki, sery najróżniejsze, warzywa gotowane i surowe w sałatkach, owoce w kawałkach (melony, arbuzy, ananasy, mandarynki) i w całości (śliwki, gruszki, winogrona, mandarynki, truskawki). No po prostu raj dla łakomczucha. A do tego ciasta! Torty, tarty, placki, a jeszcze kremy (pistacjowy, mniam) i desery - tiramisu, creme brule, galaretki z owocami...Marzenie. Tylko... jak tego wszystkiego choćby spróbować, jeśli te kolacje zaczynały się o 19.30? O tej porze w domu nic już nie jemy przed nocą, a tu takie obżarstwo! Ale nie co dzień ma się takie smakołyki podane, do wyboru. Po pierwszym wieczorze dawkowałam już sobie jedzonko, żeby móc spokojnie spać, bez "kamienia" w żołądku ;) Niestety nie mam żadnych zdjęć. Przepadły gdzieś "w kosmosie".
Zrobiliśmy jeszcze wycieczkę na zachodnie wybrzeże wyspy. Tam wcześniej nie byliśmy.
Zachęcona przez przewodnik po Sardynii ,zaproponowałam odwiedzenie Bosy. Bosa, malutkie miasteczko (8 tys. mieszkańców) jest ponoć jednym z najbardziej urokliwych i oryginalnych miast Sardynii. Położone u ujścia rzeki Temo, wzdłuż jej obu brzegów, zabudowane tarasowo na wzgórzu, które wieńczy średniowieczny zamek. 
Rzeczywiście piękne, urocze miasteczko.



Zobaczyliśmy jeszcze Alghero, na Riwierze Koralowej. Ale ciekawych zdjęć stamtąd nie mam (Mojemu już się nie chciało fotografować). Zjedliśmy tam wspaniałe lody (za cenę średniego obiadu, ale w Polsce).
Uwielbiam Sardynię. Nie ma tu takich ogromnych wysokich hoteli nad morzem, są przytulne pensjonaty i resorty otulone zielenią, kilometry pustych plaże albo zaciszne zatoki wśród skał. No i sztuka ludowa jest tu ciągle żywa, nie tylko "cepelia" pod turystów. W naszym resorcie był sklep rodzinnej firmy, zajmującej się tkactwem i garncarstwem. Panie codziennie tkały na krosnach serwety z miejscowymi wzorami, można było obserwować ich pracę. Lubię takie klimaty i kocham gliniane "skorupy".

Serwetka, jak dywanik (podobno 100% bawełny i można prać w pralce?) I mały półmisek z charakterystycznym sardyńskim kogutkiem. Te stylizowane koguty, jako motyw zdobniczy, są wszędzie (na serwetce też) :)
I tyle wspomnień. Czy jeszcze kiedyś zobaczę Sardynię?

A u nas nadal ładna jesień, jeszcze słońce cieszy i grzeje, jeszcze nie wszystkie liście opadły z drzew.
Tydzień temu byłam w w niewielkim ogrodzie botanicznym "7 Drzew". Piękny jesienny spacer.




Tu zakątek japoński, z bambusami.

W sadzawce ociosane kamienie, ciekawie.


A u mnie ławeczka pod lipą ciągle zieloną, z ostatnimi liśćmi czereśni. Przed zimą ławeczkę przeniesiemy do garażu. A dziś jeszcze łapałam na niej ostatnie ciepłe słoneczne promienie :)

W tym roku miałam "klęski urodzaju" śliwek, potem jabłek, pigwy. i orzechów. Zagospodarowywałam, co i jak się dało.  Tu moje jesienne zbiory, na przechowanie, na przerobienie w późniejszym czasie..


To był dopiero początek zbioru jabłek, bez chemii, a i tak w tym roku bardzo ładne i zdrowe urosły.


Pigwy też kolejny, trzeci, rok nie zawiodły. Jeden owoc waży nawet do pół kilograma!

 Gałęzie gięły się do ziemi.

 
Ale dzięki temu ich zbiór był szybki i niekłopotliwy. Nie ważyłam ich, ale szacuję, że było tu  nie mniej niż 30 kg! Najcięższą torbę od razu wydaliśmy rodzince. Resztę przerabiam, robię dżemy, musy, suszę, a w planach mam jeszcze nalewkę. Na razie pozostałe owoce leżakują w garażu. 
I tak skończył się u mnie sezon ogródkowy. Będę miała więcej czasu dla siebie. Może zajrzę tu częściej i odwiedzę blogowych znajomych. Do zobaczenia!

6 komentarzy:

  1. Ależ tam mieliście pięknie na tej Sardynii.... zupełnie jak w bajce...
    Wspomnienia z tegovpobytu pozostaną Ci pewnie na zawsze...
    Ale u Ciebie na ławeczce w ogrodzie pełnym owoców też pięknie.
    Bardzo serdecznie Cię pozdrawiam Haniu.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak, wspomnienia, to cudowna sprawa :) A na ławeczkę wynoszę zwykle podusię, bo ona jednak twarda jest (gdy czytam lubię mieć wygodnie) ;) I ja Ciebie ściskam Jadziu!

      Usuń
  2. Też miałabym problem z wchodzeniem! Niestety, starość nie radość, i czasami trzeba sobie pewne przyjemności odpuścić! Piękną wycieczkę mieliście. Włochy są zawsze ciekawe, zwłaszcza miejsca nieoczywiste. Z przyjemnością podążałam Twymi śladami, i pozachwycałam się pięknem Sardynii.
    Z klęską urodzaju trzeba się mierzyć co jakiś czas. Ale tych dorodnych pigw zawiszczam! Myślę też, że skoro tyle niewiadomych jeśli chodzi o spokój i pokój, lepiej mieć darów ziemi więcej, niż nie daj co, głodować!
    Pozdrawiam serdecznie!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak trudno pogodzić się z ubywającymi możliwościami ;)
      A na razie spiżarnia pełna, nie zmarnowałam darów ogródka. Masz rację, lepiej mieć, niż gdyby miało zabraknąć. Serdeczności dla Ciebie!

      Usuń
  3. Anonimowy11/03/2022

    Wspaniała wycieczka , zdjęć żal, ale i tak uraczyłam się tymi, które zamieściłaś.
    Fajna miejscówka, nie lubię wielgachnych hoteli, nasz na Krecie był kameralny, ale w takiej wioseczce chciałabym mieszkać.
    Koleżanka przysłała mi fotki z Sycylii, gdzie jest teraz jej córka, bajeczne widoki.
    Zbiory pigwy spore i jakie ładne owoce!
    jotka

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Sycylia, którą widziałam, była "łysa", wypalona słońcem ziemia, nagie wzgórza (oczywiście zabytki greckie, rzymskie i nowożytne). Na Sardynii jest więcej zieleni, a zabytków też mnóstwo.
      Pigwy w tym roku dojrzały wyjątkowo prędko. Onę jakieś takie zdrowe z natury ;) Każdego roku były ładne (odpukać) :)

      Usuń