Niespodziewanie

 Dzień wydaje się, jak co dzień, a tu nagle przyroda, natura :)

To jedno małe jeziorko - Lewe.

A to większe jeziorko- Prawe.

Zupełnie niespodziewanie znalazłam się nad tymi jeziorkami. Załatwiając codzienne sprawy co jakiś czas przejeżdżam w pobliżu tych jeziorek. Leżą one po dwóch stronach gminnej szosy, około 20 km na wschód od Poznania i około 10 km od mojej wsi. Gdy się mieszka na wsi, nawet w okolicy wielkiego miasta, to żeby normalnie funkcjonować, trzeba jeździć (do Miasteczka, do okolicznych wsi, większych sklepów spożywczych, do apteki, na pocztę, do biblioteki, do lekarza, do szewca itp). Wszystko jest pewnie nie dalej, niż w wielkim mieście, a czasem nawet bliżej, ale jednak jeździ się przez pola i (rzadziej) przez lasy. 

Te jeziorka są schowane za lasem, przez który prowadzi szosa. Jedynie zimą i teraz, wczesną wiosną wody mniejszego jeziorka połyskują między drzewami i gołymi jeszcze krzakami. Latem trudno się domyślić ich obecności. Leżą na skraju wsi Biskupice ( stąd domy widoczne na horyzoncie).

Długo nie wiedziałam o istnieniu tych jeziorek, Lewego i Prawego, zwanych przez miejscowych Małymi i Dużymi Biskupiczkami. Mają oba zaledwie 4,50 ha powierzchni (dla porównania Morskie Oko ma 34,94 ha). Ale można na nich wędkować, a Mój jest wędkarzem, członkiem PZW od siódmego roku życia :) I znacznie wcześniej odkrył dla siebie te jeziorka, a potem mi je pokazał (parę lat temu). 

Wczoraj też, spontanicznie, przy okazji wspólnego wyjazdu, postanowił sprawdzić możliwości połowów, po zimie. I wziął mnie na spacer :)

Cisza, spokój, bezludnie, słońce, ciepło. Białe baranki na niebie. Po prostu inny świat. Daleki od domowej codzienności, od separacji, maseczek, covida. Kawałek dawnego życia, poprzedniego świata...

Jeszcze parę kaczeńców na przyjeziornych mokradłach, ale wiosna jeszcze blada. 

Na okolicznych pagórkach kwitną mirabelki i tarniny.

To akurat moja mirabelka, niezawodna. Też już kwitnie.

Pospacerowaliśmy nad jednym jeziorkiem (nowe pomosty dla wędkarzy), nad drugim (grząsko, trzciny zarastają jezioro) i wróciliśmy do codziennej rzeczywistości.