Rezydentka - Pusia

Wracam do tematu odwiedzających mnie kotów.
Teraz odwiedza mnie z doskoku czarny kocurek. Wieczorem wpadnie do mnie, zje, co mu dam, łapczywie, jakby cały dzień nie jadł. Przed jedzeniem łasi się, daje się pogłaskać, po posiłku znika. I dobrze. O niego nie muszę się martwić. Zapewne ma w pobliżu swój dom i tylko się dokarmia u mnie.
Natomiast na moim tarasie rezyduje koteczka trikolorka. Szmaragdowooka  Pusia.

Co najmniej od miesiąca siedzi całe dnie. Na noc znika, a od samego rana znów siedzi, czeka na jedzenie i głaski. Zachowywała się czasem dziwnie: jedząc odskakiwała od jedzenia, niekiedy w trakcie jedzenia  "krzyknęła", wizgnęła, jak Moja, gdy ktoś jej przydepnął ogon. Myślałam sobie: zęby ją bolą, nie może gryźć. Kotka łagodna, ufna, ładowała się do domu (nie wpuszczam, nie mam zgody na kota w domu, na dworze, jak najbardziej). 

Więc pytanie: czy kotka ma swój dom? Dom, gdzie nikt nie zawraca sobie głowy kotem, nikt o kota nie dba? Czy kotka miała dom, a teraz z nieznanych mi powodów domu i swojego pana, pani już nie ma?

Znajoma zastanawia się, czy to dobrze zaopiekować się cudzym kotem? Bo niby kotka na bezdomną nie wygląda. A czemu kot bez właściciela ma wyglądać źle? Na wsi? Nawet weterynarze twierdzą, że koty na swobodzie dobrze sobie radzą, gdy są zdrowe. Ta kotka też sobie "poradziła", chociaż w moim domu nie nocuje, ale karmię ją od przeszło dwóch miesięcy, miksuję jej mięsko od kurczaka, indyka (także skórki i chrząstki), gotowaną marchewkę, kupuję lepszą karmę, też miksuję, daję mleko bez laktozy (bardzo lubi mleko), kilka razy na dzień. To zabiedzona nie jest. 

Ale widziałam, że coś jej dolega. Nie chciałam, żeby taki ładny i miły kot "się zmarnował". A jeśli u mnie siedzi całe dnie i wieczory, to nikt o nią nie dba, myślę.

Najpierw poszłam do naszego gabinetu weterynaryjnego (gdzie troskliwie opiekowano się moją kocią domową) zasięgnąć rady i opinii. Pani weterynarz od razu dała mi transporterek i zaproponowała przywiezienie kotki na zbadanie. Łatwo powiedzieć...

Bardzo byłam przejęta i nerwowa, bo nie wiedziałam, czy kotka da się do tego transporterka bezproblemowo zapakować , no i jak zniesie podróż (niby tylko 5 km, ale na przykład moje kotka miała chorobę lokomocyjna i w aucie "umierała").

Okazało się, że kotka bez żadnego problemu dała się wziąć na ręce i bez protestów umieściłam ją w transporterku. Podróż też minęła w ciszy. W gabinecie kotka była wzorową pacjentką. Nie szarpała się, nie wyrywała,  nie "krzyczała", gdy pani doktor czyściła jej uszy i zakrapiała specyfikiem przeciwko świerzbowcowi (bo ten pasożyt kotkę męczył). Podała też na skórę preparat przeciwko pchłom. Okazało się, że kotka, co prawda nie ma przednich zębów i kilku innych, ale te co są nie wymagają wyrwania i stanu zapalnego nie ma. Uff, ulżyło mi. I to podwójnie: nie muszę się martwić więcej o kotkę i nie muszę jej już miksować jedzenia :) Nawet jeśli płynne lubi bardziej ;)

I faktycznie po powrocie na wieś podałam kotce normalne kocie żarcie z saszetki (w sosie). Zjadła i nie grymasiła :) Może przez miesiąc mojej diety jej się wyleczyło to, co tam miała chorego?

Być może zaopiekowałam się cudzym kotem. Ale nie mam z tym żadnego problemu. Bo ten właściciel (hipotetyczny) nie sprawdza się w roli opiekuna. 

Wolę głaskać zdrowego i zadbanego kota, nawet bezdomnego lub czyjegoś, niż mieć nadzieję, że "jakoś to będzie, przejdzie samo". 

Po "ciężkich przeżyciach" - nagroda :) (a zrobić zdjęcie niełatwo, nie usiedzi w miejscu, gdy właśnie chcę jej zrobić portret).