Costa de la Luz - Wybrzeże Światła. Na początek - Sevilla

Dotrzeć z podpoznańskiej wioski na Wybrzeże Światła, to nie lada wyczyn. Samego jechania 8 godzin, a jeszcze przesiadki, czekanie i przerwa w podróży (na zwiedzanie). Autem, autobusem, samolotem i znów autem. Na miejscu w Nuevo Portil byliśmy po  16 godzinach (i nieprzespanej nocy). Uff. Ale warto  było, bo tam jest pięknie!
 Wylądowaliśmy samolotem z Berlina w Sevilli, stolicy Andaluzji, mieście - legendzie, z historią liczącą przeszło 2 tysiące lat, z zabytkami z epoki rzymskiej, z czasów panowania Maurów , gotyckimi, renesansowymi, barokowymi, co kto lubi. Już dawno chciałam zobaczyć tę perłę Hiszpanii. I w końcu nadarzyła się okazja.
Ale...dobrze się zawsze zastanówcie, o czym marzycie. Ja nie doceniłam klimatu Andaluzji (chociaż powinnam mieć pewną wiedzę, w zeszłym roku w Kordobie w połowie kwietnia było +28 st.) Nie chciałam chyba wiedzieć, że w końcu maja w Sevilli będzie gorąco, jak w piecu. A było. +30 st. w cieniu. W starych wąskich uliczkach, rozgrzanych andaluzyjskim słońcem, powietrze stało, nawet w cieniu  kamieniczek, a raczej pięknych kamienic, nie było czym oddychać. Ale byłam zachwycona. Sieć krętych uliczek, z pojawiającymi się co krok starymi kościołami i pałacami, nie miała końca. To jest ten klimat miejsca, który uwielbiam :)

 

Małe zielone placyki, 

 wąskie uliczki, których końca nie widać,

przytulne patia, oazy spokoju. Poezja po prostu.

Co krok jakiś zabytkowy kościół.

I to słońce, ten upał!

Moim celem był symbol Sevilli - La Giralda, 92-metrowa wieża, dawny minaret meczetu z epoki Almohadów z XII wieku, obecnie dzwonnica katedry, gigantycznej budowli gotyckiej, czwartej, co do wielkości chrześcijańskiej świątyni na świecie.

No i moim oczom ukazała się Giralda. I jęknęłam. To się nazywa pech. Jestem pierwszy i może jedyny raz w Sevilli, a Giralda w remoncie!
(Gdy byłam z synem pierwszy raz w Barcelonie, to słynny budynek Gaudiego - Casa Mila był w remoncie, przykryty wielką płachtą, zupełnie niewidoczny, też pech).

Na szczęście, gdy podeszliśmy bliżej Giralda ukazała się w całej krasie:)

 

  Środkowa część wieży pochodzi z czasów mauretańskich, szczyt jest barokowy.
A katedra jest ogromna, nie sposób objąć ja obiektywem.

Tu jedno z bocznych wejść.

A to jeszcze katedra.
Byłam zmęczona, zgrzana i zniechęcona tym obezwładniającym (mnie) upałem. Chciałam jak najszybciej uciec z tego "piekielnego" miasta, nagle zupełnie przestały mnie interesować zabytki, architektura.  Pragnęłam morskiej bryzy, cienia drzew i spokoju. Jedyne, na co jeszcze miałam ochotę, to małe co nieco z kawką.
A takich dziupli typu cafe, z przystawkami, czyli tapas, z ciastkami i deserami było pełno, na niektórych uliczkach dosłownie jedne przy drugich, ze stolikami na ulicy.

Było jeszcze gazpacho Mojego, ale już je zjadł.
Po takim wzmocnieniu miałam siłę, żeby spacerować dalej, do przystanku autobusowego. Bo autobusem musieliśmy dotrzeć do parkingu z naszym wynajętym autem.
Po drodze mijałam pozostałości rzymskiego akweduktu.

Pięknie wyeksponowane na środku szerokiej współczesnej alei.

Cała aleja była obsadzona pięknymi drzewami jakarandy, w pełnym rozkwicie.
Po drodze wśród współczesnych domów stał kolejny zabytkowy kościółek.

Ja wiem, że nie zobaczyłam wielu cennych zabytków Sevilli (do pałacu Alcazar stała długa kolejka na pełnym słońcu, chybabym w tej kolejce padła). Ale zaspokoiłam swoją ciekawość, już wiem "co to" Sevilla, jak wygląda, jak pachnie, czego się spodziewać, jeśli kiedyś jeszcze uda mi się tam dotrzeć (chyba w marcu).
O piątej po południu dotarliśmy do naszego wspaniałego hotelu w Neuvo Portil i zaczęło się wypoczywanie :) cdn...