"Ale to już było" - może wróci?

Zmieniając rzeczy z letnich na zimowe natknęłam się na wełniany sweter Mojego, który zrobiłam dla niego dawno, dawno temu (ze 40 lat?). Całkiem dobry, czemu taki zapomniany? Mój aż tak nie zmienił sylwetki, żeby nie móc go nadal nosić.

Trochę się rozciągnął (ale przecież nie wystawiam go na sprzedaż, tylko "się chwalę", że umiałam zrobić 😉)

 Potem wzięłam swoje zimowe swetry, które przez lato leżakują na "górce". I znów w oko wpadły mi moje dawne wyroby. Taki "kardigan" i kamizelka. Ten rozpinany sweter ma przeszło 40 lat. Z czasów "niedoborów". Na pewno nie jest z wełny, ale anilana to też nie jest. Jakaś mieszanka. Żadne mole go nie nadgryzły. A ja go bardzo lubię. Wtedy sporo robiłam na drutach, bo w sklepach prawie nic nie było. Ale słyszałam zawsze od mamy, że mam "dwie lewe" (ręce), więc te moje sweterki codzienne były zupełnie zwykłe, z włóczek z odzysku, bez żadnej fantazji (albo je sprułam, albo wydałam). Ten rozpinany robiłam ściśle według wzoru i "przepisu". Włóczkę udało się "zdobyć", więc kolor nie jest moim wyborem. Bardzo byłam z niego dumna.

Potem, pamiętam, robiłam jakieś sweterki na dwumiesięcznym stażu w Moskwie. Wtedy była modna angora i ogólnie włóczki z włosem. Gdy przestały być modne sprułam.

Na "górce" znalazłam jeszcze kamizelkę, wełnianą. Rzadko nosiłam, bo wycięcie pod szyją wyszło trochę małe i wełna gryzła mnie w szyję. Teraz czasem noszę z golfem.

Całkiem niedawno, z 6 lat temu wykorzystałam resztki wełen wiśniowych, bordo, o fantazyjnym splocie i zrobiłam taką obszerną kamizelę (na długi rękaw nie starczyło). To całkowicie mój autorski pomysł 😉Lubię ją (jak sobie o niej przypomnę). Kolory przekłamane.

I ostatnia praca, ma ze 3 lata. Taki pled patchwork, z 24 kawałków różnych włóczek. Z wiekiem jestem coraz bardziej niecierpliwa (tylko wobec wnusia jestem "siłą spokoju") i robienie jakiejś dużej formy, pledu w jednym kawału, by mnie znudziło i zniechęciło A małe kwadraty robiły się szybko (jak na mnie ślimaka) i moja wyobraźnia mogła dojść do głosu. I potem  komponowanie, zszywanie ich to była fajna zabawa. Teraz to taki element kolorystyczny na kanapie i ciepły kocyk na krótka drzemkę (zwykle nie moją).

Wyjęłam też "antyk" , spódnicę z włóczki, którą 45 lat temu zrobiła dla mnie babcia Mojego. Ta spódnica jest dla mnie tym cenniejsza, że babcia Magdosia miała 19 wnucząt!!! W tym 10 wnuczek. A spódnicę zrobiła mając 80 lat!(rok później zmarła). Może dlatego mnie się ona dostała, że mieszkaliśmy blisko babci i dość często do niej wpadaliśmy "po drodze" ? No a Mój był wnukiem, który często spędzał część wakacji u babci i dziadka na wsi (gdy jeszcze żył dziadek i mieszkali na wsi). 

Spódnicy nic "nie dolega".

I ja się w nią ciągle mieszczę😄

Moje ręce zapewne nie są "dwie lewe", ale są już mocno zmęczone. Nie wiem, czy jeszcze sięgnę po druty (szydełkiem umiem tylko łańcuszek), czy moje ręce będą mnie słuchać. No i czy znajdę w sobie chęć "sztrykowania", jak mówią w Poznaniu. Choć tych parę moich "szmatek" po mnie zostanie, jak ta spódnica po babci Magdosi. Bo poza tym, to ja umiem tylko śpiewać, piec i gotować, a to ulotne dziedziny sztuki...😋