Nie odpuszczamy

Moja kochana stareńka koteczka wyraźnie podupadła na zdrowiu. W maju zeszłego roku skończyła 16 lat, u mnie jest od końca października tamtego 2002 roku. A znałam ja od momentu, gdy zaczęła wychodzić z rodzinnego gniazda, razem ze swoim rodzeństwem i kuzynostwem. A tak, bo dwie młode kotki w tym samym czasie urodziły 6 młodych i wychowywały je wspólnie, na pustej sąsiedzkiej działce. Gdy młode zaczęły chodzić i się "rozłazić" przeszły pod płotem na naszą działkę. Oczywiście,  jako kociara i mama takich samych wielbicieli kotów, nie mogłam spokojnie patrzeć na cudne kociaki, nie mogąc ich dotknąć (a dzikie były). No to zaczęliśmy z synkami wystawiać miskę z mlekiem i wabić kotki. Biegły do miski na wyścigi. I przy tej misce były tak zaabsorbowane piciem, że nie zwracały uwagi na dotyk, można je było głaskać do woli. Lato się skończyło, zaczęła się jesień, a kotków też ubyło. jeden z kotków przyszedł do nas w stanie wręcz agonalnym, ale zniknął zanim zdążyliśmy jakoś zareagować (wypił to mleczko, które mu zostawiliśmy). To było na działce rodziców, na jesień wracaliśmy do miasta. Koty żyły tam dziko, dokarmiane przez sąsiadów, mieszkających tam na stałe. My zbieraliśmy plony przez październik, zwykle w soboty lub niedziele.  Karmiliśmy koty.

Wyglądało to zwykle tak  (zdjęcie ze zdjęcia, wybaczcie, ze nieostre). To czarne kocię tyłem do widza, to moja kocia, ale wtedy jeszcze tego nie wiedziałam.
Gdy przyjechaliśmy po tygodniu zaczęły się już przymrozki, a to czarne kocię psikało i pozwalało się brać na ręce (zły znak). Syn (tuż po studiach, ale jeszcze mieszkający z nami) zadecydował (przy pełnej mojej aprobacie i zachwycie najmłodszego brata), że bierzemy kota do domu, bo nie można pozwolić, żeby cały miot przepadł. Nie zapytaliśmy o zgodę Pana Domu, czyli Mojego. No cóż, wiedziałam, że namawianie go mogłoby potrwać zbyt długo, a czas gonił, kot był bardzo chory. Przez niedzielna noc syn wstawał, wycierał kotu nos i nasłuchiwał, czy kot żyje. Na drugi dzień poszliśmy do weterynarza i po serii zastrzyków z antybiotyków uratowaliśmy kota. Wtedy też okazało się, że to kotka, nie kocurek (wyjątkowo się kamuflowała). Działkowy wikt nie był rewelacyjny, koteczka była niewielka i taka już została, drobna. Słodka była, jakby wiedziała, ze to nam zawdzięcza życie.          

Jako półroczne kocię mieściła się jeszcze w niedużą miskę.
Całe życie nie sprawiała kłopotu, nie chorowała. A teraz wyraźnie zmizerniała, zaniemogła.
Zwlekałam z pójściem do weterynarza, nie miałam transporterka (syn najmłodszy wziął dla swojej kotki) i nie chciałam narażać kotki na jazdę samochodem, której fizycznie nie znosi (chyba choroba lokomocyjna). Ale samo nie przeszło. W końcu poszłam do lecznicy w naszym miasteczku, okazało się, że bez problemu pożyczono mi transporterek. I dziś pojechałyśmy. Zrobiono koci badanie krwi, morfologia ponoć wzorcowa, ale cukier... szybuje. No, tak kocia ma cukrzycę. I będę walczyć. Nie zostawię kotki cierpiącej, nie uśpię, póki jest (a jest) szansa na lepszy komfort życia i  przedłużenie życia bez bólu. Oczywiście, będę musiała robić kotce zastrzyki z insuliną, pojutrze rano mnie poinstruują w tym względzie (tacie robiłam, to i kotce mogę). Musimy dotrwać do piątku. Przecież nie wolno patrzeć, jak kot odchodzi i nie zareagować. Ulżyłam trochę swojemu sumieniu.

A to moja staruszka na swoim ulubionym miejscu na kanapie.

Mój syn dziś zauważył "no i znów możesz się o kogoś martwić", Tak to ze mną jest.