Ostatnie śliwki

Ostatnie śliwki zbieram już nie z drzewa, ale spod drzewa. To te z najwyższych gałęzi, do których nie udało się sięgnąć, gdy zrywaliśmy śliwki na zaprawy. Są duże i słodziutkie. Ale w tę mokra pogodę szybko się psują.
W tym roku śliwki w końcu obrodziły. Nad podziw.
Ale też były to jedne z najdroższych śliwek - codziennie podlewane od czerwca, a woda za darmo nie jest (z wodociągu).
 W zeszłym roku z powodu suszy (i chyba jakiejś choroby) wszystkie owoce (a było ich bardzo dużo) opadły w sierpniu, niedojrzałe. Do pełnej dojrzałości dotrwało zaledwie kilka śliwek, na dużym , 15 letnim drzewie. Ten rok okazał się lepszy i po paru latach przerwy znów cieszą mnie własnoręcznie zrobione dżemy ze śliwek. Może to nawet są powidła? Śliwki były tak słodkie, że nie dodałam nic cukru. Ale też nie wysmażyłam całego soku (jak się robi w klasycznych powidłach). Właściwie nie smażyłam powideł tylko co najwyżej dusiłam. Sok, który puściły zlałam, wlałam do butelek i zagotowałam. Bardzo smaczny.

Pojemnik jest duży, na fotografii nie widać głębokości, ale tu na zdjęciu jest ok 4 kg śliwek.
Połówki bez pestek zajmują garnek 5 litrowy.

I tylko tyle zostało po podduszeniu.
A potem wyszły z tego tylko 3 słoiki dżemu 0.5 l i parę mniejszych.

To z kilku tur "smażenia". Nawet nie wiem , ile ich było razem, ze wszystkich śliwek, bo część zaniosłam na strych, część wydałam, pod ręką zostało z 8 słoików.
A jak sezon na śliwki, to były u mnie też knedle ze śliwkami (część zamroziłam), kompoty, na bieżąco (nie zaprawiałam) i oczywiście różne placki ze śliwkami.
Ja najbardziej lubię placek błyskawiczny, jak mówi moja synowa "ta babeczka ze śliwkami", bo ciasto jest takie pulchne, miedzy biszkoptem, a babką. Kiedyś już podawałam przepis na ten "mój" placek, mogą na nim być dowolne owoce, także z kompotu (ale na przykład jabłka robię w słoikach specjalnie na placek, kroję, jak na kompot, ale nie dodaję wody, tylko trochę cukru i zagotowuję w słoiku). A żeby sobie przedłużać przyjemność jedzenia placków ze śliwkami, nawet zimą, to całkiem sporo śliwek, w połówkach zamroziłam.
Teraz robiłam placki drożdżowe, bo mój szczególnie je lubi. Ja też lubię je jeść, ale nie lubię robić, bo mi to za długo tra. To są placki dla cierpliwych. Ja akurat w kuchni cierpliwa nie jestem, lubię szybki efekt. I tak wystarczająco długo w ciągu dnia przebywam w kuchni, a mam też wiele innych zajęć, niekoniecznie przy garach. Ale czego się nie robi dla Miłego?

Jak widzicie, blacha już nieco zużyta od częstego pieczenia (ale na żywo nie wygląda tak źle).

A placek się udał i był bardzo smaczny :).